Marek Czachorowski - Dzień Świętości Życia

Pewnie zatem nawet nie za bardzo pamiętamy, o co chodziło Papieżowi identyfikującemu i ostrzegającemu w "Evangelium vitae" przed "globalnym spiskiem przeciwko życiu", w który włączone mają być także "międzynarodowe organizacje", a także światowe media.

Po tych słowach Jana Pawła II z 1995 roku nawet nie zwolniono u nas kroków w kierunku integracji z Unią Europejską, aby się rozejrzeć, zastanowić, naradzić w celu rozsądnego zabezpieczenia naszego kraju - wzorem Irlandii i Malty - przed skutkami aktywności owych "spiskowców przeciwko życiu" na terenie UE. Zamiast tego łajano "eurofobów", jakoby przeciwników papieskiego zamysłu jednoczenia Europy.

Z pewnością nie orientujemy się, co to jest ów "spisek", skoro nawet w "Tygodniku Powszechnym" i "Rzeczpospolitej" udostępniono dużo miejsca na proaborcyjną agitację - zamiast argumentacji - pani Wandzie Nowickiej, szefowej organizacji o dziwnej nie tylko od strony językowej nazwie, wyglądającej najpierw na kalkę z języka angielskiego: Federacja na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny. Zaprezentowano w obydwu gazetach panią Nowicką jako "założycielkę" (ew. "współzałożycielkę") tej organizacji, tworząc w ten sposób mylne wrażenie, iż zrodziły ją szlachetne i bezinteresowne serca, spragnione nade wszystko zagwarantowania kobietom jednego z samooczywistych praw człowieka. Każdemu należy z umiarem dać się wypowiedzieć, również powtarzającym tylekroć wskazywane i odrzucane nonsensy, a zatem także pani Nowickiej, twierdzącej w "TP", iż zgoda na służbę wojskową z konieczności prowadzi do akceptacji aborcji. Tego związku mają nie rozumieć tylko zaczadzeni jakimiś zabobonami katolicy. Domagając się zaś prawnego zakazu aborcji, mają oni narzucać wszystkim - także niewierzącym - swoje religijne przekonania.

Podstawę do dialogu z panią Wandą Nowicką daje najpierw wyjaśnienie, co to jest Federacja na rzecz Kobiet (itd.); kto ją naprawdę stworzył i dlaczego daje na to pieniądze. Z braku owych funduszy wydaje się, że szefowa Federacji raczej nie miałaby czasu na publikowanie w "Tygodniku Powszechnym" i "Rzeczpospolitej" - chyba że o poezji Owidiusza, a nie o aborcji - bo zajmowałaby się czymś innym. Co najwyżej po zmroku, po pracy, na powielaczu odbijałaby swoje niegłębokie refleksje o służbie wojskowej oraz o katolickich totalitarnych sumieniach narzucających całemu światu religijne dogmaty.

Ze specjalistycznej monografii na interesujący nas temat (życzliwej aborcji książce A. Kulczyckiego "Abortion Policy in Postcommunist Europe") można się dowiedzieć, że to nie umiłowanie prawdy, dobra i piękna stało u podstaw powstania Federacji. Stworzono ją poza naszymi granicami, w Londynie, w neomaltuzjańskim ogólnoświatowym ośrodku, Międzynarodowej Federacji Planowanego Rodzicielstwa (IPPF). Niepokojono się bowiem dalszym losem swojej fili, Towarzystwa Rozwoju Rodziny prowadzącego przez prawie cały okres PRL - jak wyjaśniał Mikołaj Kozakiewicz, ówczesny prezes tej organizacji - "zmaganie z Kościołem katolickim", w ścisłym związku z dyrektywami londyńskiej centrali, ale ze zgodą władz PRL. Liczono się zatem, że po 1989 roku Polacy wystawią rachunek za tę wiernopoddańczą akcję i wyślą Towarzystwo razem z PZPR, LOK i TPPR na śmietnik historii, a najpierw do IPN, aby rozeznać odpowiedzialność działaczy za zbrodnie totalitarnego systemu. Nasza dzisiejsza demograficzna agonia to owoc długoletnich wysiłków działaczy TRR. Z lęku przed tymi rozliczeniami stworzono poza naszymi granicami na początku lat 90. Federację, a w jej ramy włączono także stary TRR. Od samego też początku podłączono Federację do ożywczej kroplówki rozmaitych cudzoziemskich "organizacji", dzięki którym niepięknie, ale skutecznie kręci się działalność naszych zorganizowanych w Federacji kobiet i ich pomocników. Nie muszą po godzinach pracy zajmować się swoją służbą Ludzkości, ale dużo czytamy w sprawozdaniach o zagranicznych i drogich wojażach pokrywanych między innymi przez Fundację Batorego. Resztę kosztów tej aktywności zapłacimy z naszych emerytur, kiedy to wreszcie może zorientujemy się, iż żyjemy na prawdziwej demograficznej pustyni. Nie chcąc zatem szerzyć dezinformacji, powinno się zawsze informować, że z powodu otrzymywania poważnych pieniędzy na "statutową dzielność" szefowa Federacji na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny musi rozliczać się u swoich mecenasów z prowadzonej z sukcesem działalności, wręczając im także obszerne swoje wywiady udzielane katolickiemu tygodnikowi i "pisowskiemu" (?) dziennikowi.
Cóż to zatem jest ów "spisek przeciwko życiu", o którym wspomina Jan Paweł II w "Evangelium vitae"? Pilnie to trzeba wyjaśnić na okoliczność zbliżania się Dnia Świętości Życia.

za: http://www.naszdziennik.pl/index.php?typ=dd&dat=20110322&id=main (kn)