Dokumenty KSD

Kodeks Etyki Dziennikarskiej KSD

Opracowano na podstawie Kodeksu Etyki Dziennikarskiej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Kołobrzeg, 24 stycznia 2004 r.

I. Informacje i opinie

Informacje należy wyraźnie oddzielać od interpretacji i opinii.
Informacje powinny być zrównoważone i dokładne, tak, aby odbiorca mógł odróżniać fakty
od przypuszczeń i plotek, oraz powinny być przedstawiane we właściwym kontekście i
opierać się na wiarygodnych i możliwie wielostronnych źródłach.
Opinie mogą być stronnicze, ale nie mogą zniekształcać faktów i być wynikiem zewnętrznych
nacisków.
Błędy i pomyłki wymagają jak najszybszego sprostowania, nawet jeśli nie były zawinione
przez autora lub redakcję i bez względu na to, czy ktokolwiek wystąpi o sprostowanie.
II. Zbieranie i opracowanie materiałów
W zbieraniu materiałów nie wolno posługiwać się metodami sprzecznymi z prawem i
nagannymi etycznie. Ukryta kamera i mikrofon czy podsłuch telefoniczny są dopuszczalne
wyłącznie w przypadku dziennikarstwa śledczego, to jest tropienia w imię dobra publicznego
- za wiedzą i zgodą przełożonych - zbrodni, korupcji czy nadużycia władzy.
Nie wolno naruszać prywatności i sfery intymnej. Wyjątek mogą stanowić - w uzasadnionych
okolicznościach - działania w zakresie dziennikarstwa śledczego, także wobec osób
publicznych.
Dziennikarza obowiązuje zachowanie źródła tajemnicy, osoby i wizerunku informatora, jeśli
on tego zażąda. Tajemnica może być ujawniona - z tym zastrzeżeniem - jedynie
przełożonemu.
Opracowanie lub skrót informacji, wywiadu czy opinii, nie może zmieniać ich sensu i
wymowy. Materiały archiwalne i rekonstrukcje zdarzeń przedstawiane w mediach
elektronicznych powinny być odpowiednio zaznaczane.

III. Dziennikarz wobec rozmówców i odbiorców
Rozmówcy powinni być poinformowani, w jaki sposób zostaną wykorzystane ich
wypowiedzi. Autoryzacja obowiązuje, jeśli zastrzeże to rozmówca. Wypowiedzi dzieci można
wykorzystywać tylko za zgodą rodziców lub prawnych opiekunów.
Dziennikarz powinien okazywać szacunek osobom bez względu na ich odmienność ideową,
kulturową czy obyczajową, co nie oznacza zgodności z ich poglądami.
Trzeba dbać o to, aby nie urazić osób niepełnosprawnych fizycznie lub psychicznie, starych i
chorych, życiowo nieporadnych.
Język wypowiedzi powinien być staranny. Należy unikać wulgaryzmów i określeń
obscenicznych.

IV. Przestępstwa i sytuacje wyjątkowe
Przy ujawnianiu przestępstw i osób podejrzanych o ich dokonanie, należy zachować daleko
idącą rozwagę, unikać opisów umożliwiających naśladowanie czynów antyspołecznych, oraz
nie przesądzać o winie, zanim sąd nie wyda prawomocnego wyroku.
W relacjach z zamieszek i demonstracji dziennikarze powinni zachować postawę
niezaangażowanych obserwatorów, tak, aby nie stać się przedmiotem manipulacji.
Niedopuszczalne jest pokazywanie w bliskim planie scen śmierci, a krwawe skutki wojen i
katastrof, przejawy okrucieństwa i przemocy mogą być opisywane i pokazywane jedynie pod
warunkiem zachowania pomiędzy ścisłością relacji a względem na wrażliwość odbiorców,
zwłaszcza rodzin ofiar i osób im bliskich.

V. Konflikt interesów
Wiarygodność i niezależność dziennikarska jest nie do pogodzenia z przyjmowaniem
prezentów, korzystaniem z darmowych wyjazdów czy testowaniem kosztownych
przedmiotów.
Dziennikarzowi nie wolno zajmować się akwizycją oraz brać udział w reklamie i public
relations. Wyjątkiem mogą być jedynie akcje społeczne i charytatywne. Materiały redakcyjne
muszą być czytelnie oddzielone od materiałów reklamowych i promocyjnych.
Wysoce naganna jest kryptoreklama i zatajanie informacji dla własnych korzyści.
Angażowanie się dziennikarzy w bezpośrednią działalność polityczną i partyjną jest również
przejawem konfliktu interesów i należy wykluczyć podejmowanie takiej działalności oraz
pełnienie funkcji w administracji publicznej i w organizacjach politycznych.

VI. Koledzy i przełożeni
Stosunki między kolegami i współpracownikami powinny być partnerskie. Niedopuszczalna
jest nieuczciwa konkurencja oraz przywłaszczanie cudzych prac, a nawet pomysłów.
Wobec przełożonych i wydawców lub nadawców obowiązuje dziennikarza lojalność, ale nie
mogą oni nakazać dziennikarzowi, a dziennikarz ma prawo odmówić - wykonywania poleceń
sprzecznych z prawem, etyką zawodową lub swymi ugruntowanymi przekonaniami.

VII. Odpowiedzialność i kary
Za naruszenie zasad etyki dziennikarskiej odpowiada zarówno autor publikacji: prasowej,
radiowej, telewizyjnej czy internetowej, jak i redaktor, wydawca czy nadawca.
Kary wymierza sąd koleżeński, odpowiednio do charakteru i skali wykroczenia: upomnienie,
naganę, czasowe zawieszenie w prawach członka KSD, usunięcie ze Stowarzyszenia. Sąd
koleżeński może orzec ogłoszenie werdyktu w mediach.
Opracowano na podstawie Kodeksu Etyki Dziennikarskiej Stowarzyszenia Dziennikarzy
Polskich.

Kołobrzeg, 24 stycznia 2004 r.