"Choć generała wymieniano i w rosyjskim, i polskim raporcie o katastrofie smoleńskiej - to nie ma twardego dowodu, że w ogóle wchodził do kokpitu" - tak zaczyna się tekst Michała Majewskiego i Pawła Reszki w sobotnio-niedzielnej "Rzeczpospolitej". To prawda, choć cały artykuł wciąż pełen jest wątpliwości. Wyobrażam sobie, że nad gorącymi głowami "śledczych" dziennika unoszą się upiory w kształcie znaków zapytania, przepoczwarzają się ciągle w słowo "BŁASIK", a potem znowu w dręczące pytajniki. Zapewne w takim stanie ducha zostało napisane zdanie konkludujące artykuł: "Pewność w sprawie gen. Błasika to chyba nie jest dziś najbardziej odpowiednie słowo".
Zaraz, zaraz. Istnieją jeszcze biblioteki i archiwa internetowe. I tam można znaleźć na ten sam temat prawdę pewną jak skała. Oto ona. W czerwcu 2011 r. "Rzeczpospolita" pisała: "Nie ma wątpliwości, że w ostatniej fazie lotu w kokpicie był gen. Błasik. Jego głos jest zarejestrowany na 2 min przed wypadkiem. Czy naciskał na pilotów?". Pewnie, że naciskał. A może wcale nie musiał. Bo przecież jak generał gdzieś wchodzi, to jego podwładni zaczynają ostentacyjnie łamać przepisy. To chyba oczywiste. A przynajmniej tak jest w Rosji, bo kto jak kto, ale Tatiana Grigoriewna wie, co mówi.
Zacytowane słowa napisał natomiast najbardziej wiarygodny tandem dziennikarzy gazety: Michał Majewski i Paweł Reszka. Potem, jak przystało na myśl czystą i jasną, rzec można natchnioną, powtarzali ją wielokrotnie. Nawet napisali książkę pod intrygującym tytułem "Daleko od Wawelu". Przyjrzyjmy się innym złotym myślom zasłużonego duetu:
"Piloci świadomie lądowali przy fatalnej pogodzie".
"Choć urządzenia ostrzegały, że zbliża się katastrofa, piloci nie przerwali lądowania".
"Jest pewne, że załoga zdawała sobie sprawę z fatalnych warunków na lotnisku. Mimo to, Protasiuk kontynuował podejście".
"Nie ma wątpliwości, że gen. Błasik w ostatniej fazie lotu był w kopicie".
Czyżby te opinie nie ostały się nawet po opublikowaniu raportu komisji Millera 29 lipca 2011 roku? Nie szkodzi. Honoraria za "Daleko od Wawelu" już wpłynęły, gdzie trzeba. I można przystąpić do pisania kolejnego wiekopomnego dzieła. Proponuję tytuł "Blisko do Kremla", żeby było równie oryginalnie. Jeśli gaża zostanie przez pomyłkę wypłacona w rublach, to proszę się nie martwić - ostatnio stoi całkiem nieźle.
Na koniec już zupełnie poważnie. Artykuł sprzed dwóch dni zatytułowany "Znikający głos generała. Kto usłyszał gen. Błasika" został przedstawiony przez publicystę gazety Michała Szułdrzyńskiego jako niesłychana rewelacja. Jakież są zatem te "ujawnione" przez "Rzeczpospolitą" "nowe fakty"? Że nie ma dowodów na obecność gen. Błasika w kabinie? Że nikt nie chce się przyznać do rozpoznania jego głosu w nagraniu? Że komisja Millera manipulowała transkrypcją policyjnego laboratorium? To są te nowe fakty?
Panowie, to nie nowe fakty. To po prostu "mądrość etapu". Przed prywatyzacją Presspubliki należało pisać zgodnie z oczekiwaniami przyszłego inwestora. A teraz okazało się, że nowy właściciel rozumie prawa rynku, z których wynika jasno, iż pisząc to samo, co "Gazeta Wyborcza" - tylko nudniej - czytelników się nie utrzyma. Takie są fakty. Może i dla niektórych nowe. Ale co to ma wspólnego z katastrofą smoleńską i z dziennikarstwem w ogóle?
Zaraz, zaraz. Istnieją jeszcze biblioteki i archiwa internetowe. I tam można znaleźć na ten sam temat prawdę pewną jak skała. Oto ona. W czerwcu 2011 r. "Rzeczpospolita" pisała: "Nie ma wątpliwości, że w ostatniej fazie lotu w kokpicie był gen. Błasik. Jego głos jest zarejestrowany na 2 min przed wypadkiem. Czy naciskał na pilotów?". Pewnie, że naciskał. A może wcale nie musiał. Bo przecież jak generał gdzieś wchodzi, to jego podwładni zaczynają ostentacyjnie łamać przepisy. To chyba oczywiste. A przynajmniej tak jest w Rosji, bo kto jak kto, ale Tatiana Grigoriewna wie, co mówi.
Zacytowane słowa napisał natomiast najbardziej wiarygodny tandem dziennikarzy gazety: Michał Majewski i Paweł Reszka. Potem, jak przystało na myśl czystą i jasną, rzec można natchnioną, powtarzali ją wielokrotnie. Nawet napisali książkę pod intrygującym tytułem "Daleko od Wawelu". Przyjrzyjmy się innym złotym myślom zasłużonego duetu:
"Piloci świadomie lądowali przy fatalnej pogodzie".
"Choć urządzenia ostrzegały, że zbliża się katastrofa, piloci nie przerwali lądowania".
"Jest pewne, że załoga zdawała sobie sprawę z fatalnych warunków na lotnisku. Mimo to, Protasiuk kontynuował podejście".
"Nie ma wątpliwości, że gen. Błasik w ostatniej fazie lotu był w kopicie".
Czyżby te opinie nie ostały się nawet po opublikowaniu raportu komisji Millera 29 lipca 2011 roku? Nie szkodzi. Honoraria za "Daleko od Wawelu" już wpłynęły, gdzie trzeba. I można przystąpić do pisania kolejnego wiekopomnego dzieła. Proponuję tytuł "Blisko do Kremla", żeby było równie oryginalnie. Jeśli gaża zostanie przez pomyłkę wypłacona w rublach, to proszę się nie martwić - ostatnio stoi całkiem nieźle.
Na koniec już zupełnie poważnie. Artykuł sprzed dwóch dni zatytułowany "Znikający głos generała. Kto usłyszał gen. Błasika" został przedstawiony przez publicystę gazety Michała Szułdrzyńskiego jako niesłychana rewelacja. Jakież są zatem te "ujawnione" przez "Rzeczpospolitą" "nowe fakty"? Że nie ma dowodów na obecność gen. Błasika w kabinie? Że nikt nie chce się przyznać do rozpoznania jego głosu w nagraniu? Że komisja Millera manipulowała transkrypcją policyjnego laboratorium? To są te nowe fakty?
Panowie, to nie nowe fakty. To po prostu "mądrość etapu". Przed prywatyzacją Presspubliki należało pisać zgodnie z oczekiwaniami przyszłego inwestora. A teraz okazało się, że nowy właściciel rozumie prawa rynku, z których wynika jasno, iż pisząc to samo, co "Gazeta Wyborcza" - tylko nudniej - czytelników się nie utrzyma. Takie są fakty. Może i dla niektórych nowe. Ale co to ma wspólnego z katastrofą smoleńską i z dziennikarstwem w ogóle?