Wenanty Katarzyniec OFMConv.

Czcigodny Sługa Boży, prezbiter, zakonnik
Wenanty Katarzyniec OFMConv.
Kraj działania      Polska
Data i miejsce urodzenia 7 października 1889
Obydów
Data i miejsce śmierci 31 marca 1921
Kalwaria Pacławska
Mistrz nowicjatu klasztoru franciszkanów we Lwowie
Okres sprawowania     29 sierpnia 1915 – 13 czerwca 1920
Wyznanie     katolickie
Kościół     rzymskokatolicki
Inkardynacja     Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych (franciszkanie)
Śluby zakonne     26 września 1909
Prezbiterat     2 czerwca 1914
Przyczyna śmierci     gruźlica płuc
Miejsce spoczynku     krużganek klasztorny franciszkanów w Kalwarii Pacławskiej
Rodzice     Jan,
Agnieszka z d. Kozdrowicka


Wenanty Katarzyniec (właśc. Józef Katarzyniec; ur. 7 października 1889 w Obydowie k. Lwowa, zm. 31 marca 1921 w Kalwarii Pacławskiej) – polski duchowny, prezbiter, franciszkanin konwentualny, mistrz nowicjatu klasztoru franciszkanów we Lwowie oraz Czcigodny Sługa Boży Kościoła katolickiego.

Życiorys

Urodził się jako syn pobożnej, ubogiej rodziny Jana i Agnieszki z domu Kozdrowickiej[1], którzy posiadali skrawek ziemi oraz małą chatę krytą strzechą[2]. Od dzieciństwa odznaczał się pobożnością, praktykując m.in. modlitwę różańcową, którą zaszczepił szczególnie od matki[2]. Duży wpływ na późniejsze jego życie miały chwile spędzone na modlitwie, przy znajdującej się niedaleko jego domu drewnianej kapliczce poświęconej św. Franciszkowi z Asyżu[2]. Już przed Pierwszą komunią świętą wyznał rodzicom, że pragnie zostać księdzem[2]. Idąc do szkoły oraz podczas wakacji, starał się codziennie uczestniczyć we mszy świętej[2].

Po ukończeniu szkoły podstawowej (jednoklasowej w Obydowie i sześcioklasowej w Kamionce), uczył się w szkole wydziałowej w Radziechowie[3]. Następnie podjął naukę w 1904, w Seminarium Nauczycielskim we Lwowie, będąc zdolnym, pracowitym, obowiązkowym i posłusznym wobec nauczycieli i wychowawców[2]. W trakcie trwania nauki podjął decyzję wstąpienia do zakonu franciszkanów, po ukończeniu której w 1908[4] zgłosił się do o. Prowincjała, który tak go scharakteryzował[2]:

Skromność jego była uderzająca, pokora pociągająca, robił wrażenie młodzieńca niewinnego. Przyjąłem go z radością do naszego Zakonu.

Wstępując do franciszkanów rozpoczął nowicjat we Lwowie pod okiem mistrza o. Dionizego Sowiaka [2]. Ojciec Maksymilian Maria Kolbe, późniejszy święty, który go poznał bliżej w 1912 podczas wakacji w Kalwarii Pacławskiej[4], tak go scharakteryzował[2]:

/.../
Nie zapomnę nigdy skromności jaka tchnęła z jego postaci. W świeckim ubraniu, w wieku około 20 lat, trochę nieśmiały, w ruchach poważny, ale bez wymuszenia, w mowie raczej skąpy, ale roztropnie; spokój, uprzyjemniający obcowanie z nim, wskazywał, że jest on panem całkowitym siebie.

Z rąk prowincjała o. Peregryna Haczeli otrzymał 25 sierpnia 1908[5] habit, obierając imię zakonne Wenanty[2], a następnie przyjął 26 września 1909 śluby zakonne[3]. Istotą życia w nowicjacie była modlitwa, która była praktykowana w różnorodnych formach: liturgicznej (m.in. msza św. czy Liturgia godzin) oraz wspólnotowej (m.in. adoracja Najświętszego Sakramentu, procesja czy czytanie duchowe)[2]. Po zakończeniu nowicjatu wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Franciszkanów w Krakowie na studia filozoficzno-teologiczne[2]. Przyczynił się do powstania w seminarium koła naukowego o nazwie (łac. Zelus Seraphicus), którego przez długi okres czasu był sekretarzem i prezesem[2]. Zadaniem koła było m.in. gruntowne studium i dyskusje na różne tematy, które poszerzały wiedzę alumnów potrzebną w późniejszym duszpasterzowaniu[2]. 2 czerwca 1914 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp. Anatola Nowaka przed ołtarzem Matki Bożej Smętnej Dobrodziejki w kościele św. Franciszka w Krakowie[2][4].

Następnie został wysłany na swoją pierwszą placówkę do parafii w Czyszkach, niedaleko Lwowa, będąc jednocześnie spowiednikiem, kierownikiem duchowym oraz kaznodzieją[2]. Odznaczał się pobożnością Eucharystyczną, która wyrażała się w długich chwilach spędzanych na adoracji Najświętszego Sakramentu, odmawianiem brewiarza przed tabernakulum czy odprawianiem modlitwy Drogi krzyżowej[2].

Wkrótce został powołany 29 sierpnia 1915 przez prowincjała o. Mariana Sobolewskiego na mistrza nowicjatu franciszkańskiego we Lwowie[5], będąc jednocześnie wykładowcą filozofii, łaciny i greki[4]. Brat św. Maksymiliana Kolbego, o. Alfons Kolbe tak go wtedy scharakteryzował[2]:
Quote-alpha.png
Tak serdecznie i po bratersku do nas przemówił, że każdy chyba ze słuchających przylgnął do niego zupełnie (...) tejże chwili. Więc postanowiliśmy odpowiedzieć temu niezasłużonemu zaufaniu.

Będąc wychowawcą nowicjuszy surowo przestrzegał zakonnego ubóstwa, pragnął go wprowadzać wśród braci, aby był zachętą i przykładem do naśladowania[2]. Ponadto zadowalał się niewielką ilością pokarmu, aby jak najwięcej zostawić dla ubogich, którzy gromadzili się przy klasztornej furcie[2].

Nadmiar pracy mocno nadszarpnął jego zdrowie[2]. W sierpniu 1917 bardzo ciężko zachorował na hiszpankę i od tego czasu stan jego zdrowia wciąż się pogarszał[2]. W 1918 ponownie ciężko zachorował, a przybyły lekarz stwierdził u niego gruźlicę, po czym zrezygnował z funkcji magistra nowicjatu[2].

Zmarł wieczorem 31 marca 1921 w Kalwarii Pacławskiej, gdzie go wcześniej przeniesiono w 1920[3]. Został początkowo pochowany 2 kwietnia na miejscowym cmentarzu. 16 sierpnia 1950 został ekshumowany, a jego ciało przeniesiono na krużganek klasztorny[3].

/.../

    
Proces beatyfikacji

Franciszkanie przekonani o jego świątobliwym życiu podjęli próbę wyniesienia go na ołtarze, którą proponował wcześniej m.in. św. Maksymilian Maria Kolbe, który go osobiście znał. Etap diecezjalny procesu beatyfikacyjnego odbywał się w Przemyślu w okresie od 27 czerwca 1950 do 30 kwietnia 1951, po czym 26 marca 2013 kongres konsultorów teologicznych[8] przebadał tzw. Positio, które zostało ukończone 2 stycznia 1996[3], a następnie przesłane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych do Rzymu.

5 kwietnia 2016 pozytywną opinię po zapoznaniu się z aktami procesowymi wyrazili kardynałowie i biskupi, po czym 26 kwietnia 2016 papież Franciszek wyraził zgodę na publikację dekretu[9] o heroiczności cnót Sługi Bożego Wenantego Katarzyńca podczas spotkania z prefektem Kongregacji ds. Kanonizacyjnych, w obecności postulatora generalnego o. Angela Paleriego[3]. Odtąd przysługuje mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.

Warto dodać, że w pierwszym numerze czasopisma Rycerz Niepokalanej w 1922 Maksymilian Maria Kolbe ogłosił go patronem czasopisma[1].

za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wenanty_Katarzyniec
                          ***

Nowenna do Trójcy Przenajświętszej

o uproszenie łask za wstawiennictwem
sługi Bożego o. Wenantego Katarzyńca

Boże w Trójcy Jedyny,
bądź uwielbiony za wszelkie dobra,
którymi napełniłeś sługę Twego Wenantego;
on przez życie według rad ewangelicznych
i gorliwą posługę kapłańską w Kościele
stał się przykładem dla Twoich wiernych.
Wynieś, Panie, tego sługę Twego na ołtarze,
abyśmy lepiej mogli Tobie służyć,
mnie zaś udziel łaski, o którą pokornie proszę
za jego wstawiennictwem.
Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Ojcze nasz… Zdrowaś Maryjo… Chwała Ojcu…

Odmawiać przez 9 kolejnych dni

oraz przystąpić do Sakramentu Pojednania i Komunii świętej.

za: http://wenanty.pl/?page_id=32

zob. też: http://wenanty.pl