W dniach 4-7 listopada miały miejsce „otwarte konsultacje” w sprawie tzw. wskaźników (indicators) służących ocenie wywiązywania się państw, w tym Polski, z przyjętych 25 września br. celów w ramach Zrównoważonego Rozwoju (SDG). Wiele spośród planowanych wskaźników potwierdza, że „zrównoważony rozwój” może stać się przykrywką działań narzucających państwom rozwiązania promujące aborcję i rozwiązłość w ramach edukacji seksualnej. Niestety, Polska była nieobecna podczas dotychczasowych prac. W dniach 4-7 listopada odbyły się konsultacje dotyczące wskaźników, które zostały uznane za zaakceptowane przez państwa i organizacje pozarządowe podczas obrad w Bangkoku (26-28 października br.). Odbywały się one w sposób nader mało transparentny. Przy braku szerszej informacji zarówno co do samych obrad w Tajlandii, jak i konsultacji w przedmiocie wskaźników liczba państw i organizacji pozarządowych uczestniczących w spotkaniu była ograniczona, a decyzje przyjęte podczas obrad trudno uznać za odzwierciedlające wolę wszystkich państw-członków systemu ONZ.

W toku dyskusji uwzględnione zostały propozycje części agend ONZ, takich jak UNFPA, WHO czy UNWOMEN. Mają one ścisłe powiązania z radykalnymi środowiskami promującymi aborcję oraz edukację seksualną w jej najbardziej permisywnym wydaniu, tudzież roszczenia subkultur LGBTQ. W tak ideologicznie zaangażowanym gronie przyjęto listę rzekomo „powszechnie” zaakceptowanych wskaźników, mających mierzyć osiąganie przez poszczególne państwa ONZ celów w ramach Zrównoważonego Rozwoju. Wskaźniki odnoszące się do  zdrowia oraz praw seksualnych i reprodukcyjnych (SRHR) dotyczą przede wszystkim kwestii takich jak dostęp do antykoncepcji oraz edukacja seksualna w poszczególnych państwach.

Wśród proponowanych (ale jeszcze niezaakceptowanych) wskaźników znajduje się również postulat mierzenia dostępu do „legalnej aborcji” w państwach członkowskich ONZ oraz poziomu „restrykcyjności” krajowych przepisów dotyczących ochrony życia na prenatalnym etapie rozwoju. Odnosząc się do antykoncepcji, WHO stwierdza, że za antykoncepcję uznawane mogą być tylko „nowoczesne” metody. Wymienia wśród nich również tzw. antykoncepcję „awaryjną”, mającą z reguły działanie wczesnoporonne. Jednocześnie osoby niestosujące antykoncepcji są klasyfikowane jako nieświadome swych potrzeb w tym zakresie („unmet need”), czego konsekwencją może być zmuszanie państw do aktywnego promowania antykoncepcji. Co więcej, metody diagnozowania okresów płodności deprecjonowane są przez WHO jako nienaukowe, na równi z metodami „ludowymi”. Nie mniej kontrowersyjne mają być wskaźniki mające mierzyć osiąganie celu 5.6 SDG.

Zarówno UNWOMEN, jak i UNFPA proponują, by realizację tego celu mierzyć m.in. w oparciu o liczbę osób niepełnoletnich, które mają dostęp do tych usług bez wiedzy i zgody rodziców lub opiekunów prawnych. Jednocześnie jako ograniczenie dostępności tych usług mają być traktowane również regulacje prawne, które uzależniają dostęp do takich usług (w tym do aborcji) od zgody rodziców. Innym wskaźnikiem rozwoju w dziedzinie SRHR ma być – według UNWOMEN i UNFPA – liczba państw obowiązkowo zapewniających dzieciom tzw. kompleksową edukację seksualną (Comprehensive Sexual Education – CSE). Ten typ edukacji jest od dawna forsowany przez różne agendy ONZ bez realnych podstaw prawnych.

Wbrew sugestywnej nazwie, redukuje on ludzką płciowość, akcentując rolę seksualnego zaspokojenia oraz środków mu służących. Uwagę zwrócić należy jednak nie tylko na wskaźniki, które zostały uznane za wstępnie zaakceptowane (określone roboczo mianem „zielonych”). Wśród postulatów agencji ONZ znajdują się również tzw. wskaźniki alternatywne, które rzucają światło na rzeczywiste cele agend ONZ.

Szczególną konsternację budzi w tym względzie zaproponowany przez UNFPA postulat, by w ramach celu 3.7 mierzyć „odsetek placówek podstawowej opieki zdrowotnej zapewniających dostęp do usług z zakresu zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego”, przy czym nie ukrywa się, że obok poradnictwa w kwestii antykoncepcji i HIV chodzi tu również o aborcję. Propozycja dodania tego alternatywnego wskaźnika popierana jest przez inne instytucje, takie jak Guttmacher Institute, które nie tylko nie ukrywają swojego proaborcyjnego zaangażowania, ale dodatkowo mają stanowić grupę ekspertów monitorujących realizację SDG.

Kierunek, w którym zmierzają prace nad wskaźnikami osiągania celów zrównoważonego rozwoju, pokazuje, że ONZ stanowi platformę umożliwiającą realizację programów skrajnych środowisk wykorzystujących międzynarodowe instrumenty dla forsowania swoich kontrowersyjnych celów, nierzadko lekceważąc normy prawa międzynarodowego. Dlatego szczególny niepokój budzi fakt, że polski rząd do tej pory całkowicie lekceważył prace nad tymi wskaźnikami. Chociaż bowiem przedstawia się je jako instrumenty techniczne, to jednak ich konkretny kształt przesądza o określonym sposobie interpretowania treści celów Zrównoważonego Rozwoju i może mieć istotne konsekwencje dla suwerenności Rzeczypospolitej.

Wciąż istnieje możliwość wywarcia wpływu na kształt wskaźników – ich ostateczna wersja ma być bowiem przyjęta dopiero w marcu 2016 roku podczas 47. sesji Komisji Statystycznej ONZ. Aby do tego doszło, potrzebne jest jednak aktywne zaangażowanie ze strony Polski podczas kolejnych spotkań grup roboczych i konsultacji dotyczących kształtu wskaźników.

za:www.naszdziennik.pl/swiat/147265,przykrywka-do-promocji-aborcji.html