Publikacje polecane

Ks. prof. Paweł Bortkiewicz - Przyjacielem Wierzbicki, lecz większym przyjacielem prawda



Amicus Plato, sed magis amica veritas… te słowa towarzyszą mi przy refleksji nad poczynaniami mojego kolegi z okresu studiów na KUL, ks. prof. Alfreda Wierzbickiego. Pamiętam go z tamtych lat, ze wspólnych zajęć na które uczęszczaliśmy. On, student filozofii i ja, student teologii spotykaliśmy się na tych samych zajęciach z etyki. Znałem już wtedy jego fascynację poezją i jego wnikliwe uwagi dotyczące ówczesnej rzeczywistości. Potem pobieżnie śledziłem jego losy. Gdzieś zanotowałem w głowie jego bardzo interesujący doktorat na temat zasady non-violance w wydaniu Gandhiego i etyki Solidarności. Potem wielokrotnie czytałem i korzystałem z jego prac na temat myśli filozoficznej Karola Wojtyły/Jana Pawła II. Szczególnie cenne były dla mnie i pozostają jego analizy elementów filozoficznych zawartych w utworach poetyckich Wojtyły. Miał do tego typu analiz szczególne kompetencje, będąc tak filozofem, jak i poetą.

Amicus Plato, sed magis amica veritas… Jestem, raz jeszcze to podkreślam, daleki od pochopnego osądu ks. Wierzbickiego i tym bardziej potępienia. Ale też daleki jestem od milczenia wobec aktualnych jego wypowiedzi w sferze życia publicznego. Pominę kilka, skądinąd bulwersujących tekstów, czy to osławionego manifestu „Maryja matką gender”, czy to tekstu ikonizacji Krystyny Jandy jako wzorca debatowania o aborcji, czy homilii laudacyjnej (swoją drogą w tonacji laudacji pogrzebowej) na mszy pożegnalnej prezesa Rzeplińskiego.

Chciałbym zatrzymać się przy dwóch tekstach - pierwszym z 2015 roku - artykułu dla Gazety Wyborczej i drugiego - wywiadu dla TVN 24 w 2016 r. Obydwa były już komentowane na stronach wPolityce.pl. Jednak chciałbym dodać do owych komentarzy swoje drobne uwagi. W 2015 roku Wierzbicki pisał:

Paradoksem jest, że dziś do Ewangelii bliżej tym, którzy często z Kościołem mają na bakier, aniżeli tym, którzy z religii czynią sztandar bojowy. Głębokiemu kryzysowi politycznemu w Polsce towarzyszy poważny kryzys Kościoła, zagrożona jest zarówno demokracja, jak i czystość chrześcijańskiego przesłania.

W 2016 roku dodał w wywiadzie dla TOK FM: „Rozwiązania znajdują mądrzy ludzie. Natomiast w mojej ocenie na głupka wyszedł Kościół katolicki, który poparł PiS. Dzisiaj, nawet gdyby się zgłosił na mediatora, to wszyscy go wygwiżdżą. I to mnie bardzo boli, że Kościół tak strasznie się skompromitował. I powinien, moim zdaniem, odbyć teraz jakąś głęboką pokutę, żeby stał się wiarygodny”.

Swoją diagnozę stanowiska Kościoła potwierdził w wywiadzie telewizyjnym: „To jest mówienie z bólu, mówienie z niepokoju. Myślę, że sytuacja do tego uprawnia, choć oczywiście rozumiem także, że są różne wrażliwości i że niektórych, zwłaszcza hierarchów, ten język mógł bardzo obrazić. […] Jest też druga część hierarchów, którzy mówią, że trzeba łagodzić. I to jest bardzo sensowne. Tylko ja stawiam sobie pytanie: czy samo wezwanie do pokoju, wygłoszone gdzieś z katedry, wystarczy?”

Jak można zatem wnioskować swoje myślenie Wierzbicki konstruuje na pewnych podstawowych założeniach. Pierwszym z nich jest podział katolicyzmu na deklaratywny (a zarazem sztandarowo wiązany z Kościołem) i realny (który jest głęboko ewangeliczny, ale niekoniecznie kościelny). Drugim założeniem jest to, że Kościół w dobie współczesnej popierając deklaratywny katolicyzm, ignoruje ten ewangeliczny, głęboki. Dowodem wymownym owej ignorancji jest mocno zaakcentowana przez lubelskiego etyka zamknięta kaplica sejmowa w okresie strajku okupacyjnego. Warto te słowa z wywiadu dla TVN 24 przytoczyć:

Dla mnie to jest wręcz skandal. W okresie świąt kaplica powinna być otwarta, kapelan powinien tam być, tak jak to się działo w okresie protestu „Solidarności”.

Problemem jest to, że obydwa założenia są w równej mierze absurdalne, jak i poniekąd bluźniercze. Nonsensem jest jakakolwiek ocena przeciwstawiająca katolicyzm deklaratywny złączony z Kościołem katolickim z katolicyzmem „ewangelicznym” a zarazem oderwanym od Kościoła. Przy czym owo oderwanie oznacza po prostu wrogość. Pan Jezus mówił dość wyraźnie: „Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać”. Nie może istnieć katolicyzm, który jest tak głęboko „uwewnętrzniony”, że walczący z Kościołem. Niedawno polemizowałem na jednym z portali społecznościowych z człowiekiem, który dowodził mi, że prominentni liderzy Nowoczesnej są katolikami - spotkał ich bowiem na wieczornej mszy u dominikanów. Problem w tym, że widziany tam lider Nowoczesnej jest, przy wszystkich swoich chaotycznych i nieskładnych wypowiedziach, człowiekiem bardzo konsekwentnym w tworzeniu programu państwa świeckiego. Państwo świeckie to państwo, które eliminuje życie religijne z przestrzeni życia publicznego. Jakkolwiek część z nas być może przyswoiła sobie zasadę „jestem za a nawet przeciw”, ale pomijając „mądrych inaczej”, jest to zasada absolutnie nielogiczna. Jeżeli ks. Wierzbicki opozycjonuje katolicyzm nominalny czyli kościelny z tym „ewangelicznym” a zarazem antykościelnym lub akościelnym, to pisze o czymś, czego nie ma. Katolicyzm jest albo go nie ma. Ten, który jest, wyznaje Chrystusa Ewangelii, żyjącego w swoim Kościele.

Drugie założenie to związanie się Kościoła z Prawem i Sprawiedliwością, co zdaniem lubelskiego księdza jest wręcz głupie. Ta ocena wywołuje niezmierne zdziwienie. Nie znam przykładu czynnego, wyraźnego poparcia Kościoła dla partii Jarosława Kaczyńskiego. Znam natomiast i sam z przekonaniem popieram program tej partii w tym zakresie, który jest zbieżny z nauką Kościoła katolickiego.

Św. Jan Paweł II mówił przed laty w polskim Parlamencie: „Chciałbym życzyć polskim politykom i wszystkim osobom zaangażowanym w życiu publicznym, by nie szczędzili sił w budowaniu takiego państwa, które otacza szczególną troską rodzinę, życie ludzkie, wychowanie młodego pokolenia, respektuje prawo do pracy, widzi istotne sprawy całego narodu i jest wrażliwe na potrzeby konkretnego człowieka, szczególnie ubogiego i słabego”.

Może się mylę, ale czy elementy polityki szczególnej troski o rodzinę i życie (program 500+, program „Za życiem”), wychowania młodego pokolenia (choćby zmiany w kanonie lektur czy wychowanie patriotyczne), prawo do pracy (program Morawieckiego), postrzeganie spraw całego narodu (polityka zagraniczna tworzona autonomicznie nie pod dyktando Brukseli i Berlina), wrażliwość na człowieka ubogiego i słabego (np. darmowe leki, Dudapomoc czy program Mieszkanie+) nie są elementami składowymi rządu Prawa i Sprawiedliwości? Z kolei czy w dotychczasowych działaniach poprzedniej elity rządzącej były tak „katolickie” projekty jak: promocja ideologii gender, projekty ustaw o związkach partnerskich, wprowadzenie ustawy o in vitro? Czy obecna opozycja nie broni aktualnie tak zażarcie choćby statusu elity ubeckiej stanowiącej wręcz normę etycznego pogwałcenia sprawiedliwości społecznej?

Warto i trzeba się zastanowić, gdzie był Kościół w latach 80.? Czy był po stronie PZPR, choćby tzw. reformatorskich sił partii, czy był po stronie urzędu bezpieczeństwa i agentury sowieckiej? Dlaczego więc teraz miałby stawać tam, gdzie stoją „oni”? Tylko dlatego, że są wśród nich ludzie nominalnie ochrzczeni, a na co dzień szydzący ze swej wiary? Oczywiście, można powiedzieć - Kościół ma obowiązek wychodzić na obrzeża i szukać na marginesie zagubionych. I czyni to, ale dopóki przychodzi do tych zagubionych jako Matka i Nauczycielka jest ignorowany. Byłby może tolerowany, gdyby przyszedł jako Sanitariuszka szpitala polowego, bez słowa Prawdy. Mimo wszystko, mimo współczesnych narracji Kościół jest jednak Matką i Nauczycielką, a nie Sanitariuszką.

Dziwi mnie, że ks. Wierzbicki, doskonale znający realia Solidarności śmie porównywać tamte zdarzenia ze współczesnym podpalaniem Polski. To jest bluźniercze wobec Polski i Polaków lat 80. To zarówno oburza, jak i boli. W latach 80., w ich drugiej połowie, w czasach ks. Wierzbickiego i moich studiów na KUL regularnie bywałem na Mszach za Ojczyznę w kościele ojców jezuitów na Królewskiej. Zapewne ks. Wierzbicki przychodził na takie Msze do innego kościoła, bo tam, na Królewskiej się nie spotykaliśmy. Wiem, że te msze były w tamtym czasie potrzebne jak przestrzeń oddychania wolnością, jak jedynie możliwy krzyk o wolną Polskę do Boga. Otwarcie kaplicy dla okupujących Sejm w roku 2016 byłoby czynem graniczącym ze świętokradztwem. Wiedzą to ci, którzy przeżywali lata 80. od środka i widzą czym była opozycja tamtego czasu, a czym jest bohaterstwo obecnych powstańców sejmowych ryzykujących kolejnym selfi i parodią piosenki w piżamce.

Amicus Plato, sed magis amica veritas…

CZYTAJ TAKŻE: Rzepliński jest obrońcą demokracji, a „Kościół wyszedł na głupka, popierając PiS”. „Polski Majdan” dorobił się kapłanów własnego Kościoła. Czy ks. Wierzbicki wie co robi?


za:http://wpolityce.pl/kosciol/321368-przyjacielem-wierzbicki-lecz-wiekszym-przyjacielem-prawda


***


Herod, diabełek, czyli o niesmacznej szopce. "Dlaczego Fundacja Pro nadaje tytuł Heroda 2016 człowiekowi, który jest gwarantem dobrej zmiany?"

Fundacja Pro - prawo do życia na swojej stronie stopaborcji.pl zamieściła taką informację:

„Internauci uznali, że najbardziej na tytuł Heroda roku 2016 zasługuje Jarosław Kaczyński, który doprowadził do odrzucenia projektu „Stop aborcji”. Mordowanie dzieci niepełnosprawnych w państwowych szpitalach trwa nadal.

Zdaniem głosujących, Jarosław Kaczyński bardziej zasłużył na ten tytuł niż dwie promotorki aborcji, Natalia Przybysz i Barbara Nowacka”.

CZYTAJ TAKŻE: Kaczyński Herodem 2016? Ambicje polityczne Dzierżawskiego kompromitują środowiska prolife. Komu służy ten spór?

Próbuję odłożyć na bok emocje, które towarzyszą lekturze tego wpisu, ale nie deklaruję, że nie dadzą one o sobie jeszcze znać.

Przedstawmy jednak najpierw fakty. Fakt pierwszy to ten, że aborcja jest zawsze złem. Z punktu widzenia etycznego, aborcja jest czynem wewnętrznie złym, to znaczy, że nie ma żadnych okoliczności, które usprawiedliwiałyby zabójstwo niewinnej istoty ludzkiej - poczętego dziecka. Fakt drugi, w wyniku tak zwanego kompromisu w sprawie ustawy aborcyjnej w Polsce, aborcja jest dokonywana legalnie z kilku powodów: ze względów eugenicznych, ze względu na zagrożenie życia matki i także w sytuacji ciąży, która jest wynikiem gwałtu. Fakt trzeci to ten, iż realne dane statystyczne dokonywanych aborcji ze względu na wymienione racje są bardzo zróżnicowane. W czasie debaty sejmowej min. Radziwiłł przytoczył dane, które informują, że w Polsce w 2015 roku dokonano łącznie 1040 aborcji. Najwięcej na Mazowszu – 306, z czego ze wskazań badań prenatalnych 299, a z powodu zagrożenia życia lub zdrowia matki – siedem. W województwie śląskim przeprowadzono 157 zabiegów z uwagi na wady płodu i cztery ze względu na ochronę życia matki. Z danych Ministerstwa Sprawiedliwości wynika, że w 2015 r. w szpitalach nadzorowanych przez ten resort nie przeprowadzono żadnego zabiegu przerwania ciąży, co można zrozumieć, iż nie było przypadku aborcji w wyniku poczęcia dziecka w efekcie gwałtu. Fakt czwarty to ten, że polityka jest roztropną troską o dobro wspólne, a ona domaga się niejednokrotnie mądrego kompromisu.

Chcę być dobrze zrozumiany - byłbym człowiekiem w pełni szczęśliwym, gdybym doczekał się ustawy zabraniającej aborcji w sposób absolutny. W tej chwili nie jestem ani szczęśliwy, ani usatysfakcjonowany aktualnym stanem rzeczy. Staram się jednak zrozumieć strategię rządu i prezesa partii rządzącej. Polska jest w wieloraki sposób zagrożona. Podstawowym z tych zagrożeń jest brak dzietności. Współczynnik dzietności całkowitej jest jednym z najniższych w świecie. Ale prosty przykład porównania tego współczynnika wśród dziesięciu par małżeńskich polskich w Polsce i na Wyspach Brytyjskich pokazuje, że młodzi Polacy na Wyspach szczycą się wieloma dziećmi. Jest sprawą oczywistą, że nie jest to kwestia ani zakazu aborcji, ani programów in vitro, ani dżdżystej pogody. To kwestia pewnej kultury życia, której składową jest ekonomia. I dlatego nigdy za dużo pochwał pod adresem rządowego programu 500+. A ten program trzeba zapisać na konto i rządu, i partii, i jej prezesa.

Sprawa następna. Prosty ogląd przyczyn aborcji wskazuje, że głównym powodem jej dokonywania nie są mitologizowane zagrożenia życia matki, czy tym bardziej masowe, a raczej urojone w głowach feministek ciąże z gwałtów. Prosty przykład z województwa mazowieckiego: ogólna liczba aborcji - 306, z czego ze wskazań badań prenatalnych 299, z powodu zagrożenia życia lub zdrowia matki – 7, z powodu gwałtu - 0. W tym kontekście program rządowy „Za życiem” stanowi konkretną pomoc dla osób, które zderzą się z dramatyczną informacją diagnostyki prenatalnej, że poczęte dziecko jest dotknięte mniej lub bardziej głębokim upośledzeniem. W pewnym programie poznańskiej telewizji tuż po czarnym proteście jeden z gości w studio dramatyzował sytuację takich kobiet: „…70 procent partnerów opuszcza je, zostają absolutnie same z ciężarem nie do uniesienia”. Rozmawialiśmy w studio telewizyjnym oddalonym może z dwieście metrów w linii prostej od domu sióstr serafitek, które życie poświęcają takim dzieciom. Ale to nie jest w tej chwili ważne. Ważne jest to, że wskazane przez mojego rozmówcę argumenty tracą sens, w zestawieniu z programem „Za życiem”. On odbiera racje dla dokonywania aborcji typu eugenicznego. Tym bardziej, że przekonujemy się wciąż, że badania te są zawodne - niejednokrotnie wymagają weryfikacji. Sam jestem świadkiem historii pewnej Polki z Niemiec, która w kraju zamieszkania dowiedziała się, że jej trzecie poczęte dziecko urodzi się zdefektowane i winno być poddane aborcji. Za radą proboszcza postanowiła poddać się jeszcze jednemu badaniu. Ksiądz przywiózł ją do Poznania, gdzie skorzystała z konsultacji miejscowej pani profesor genetyki medycznej. Jakiś czas potem proboszcz chrzcił jej dziecko, które rozwija się w sposób jednoznacznie prawidłowy. Nie zmienia to faktu, że pojawiają się przypadki wad wrodzonych, które mogą stanowić o ciężarze decyzji dla rodziców. Zwłaszcza, jeśli grozi im ryzyko samotnego zmagania się z cierpieniem. Do czego zmierzam? Do prostego wniosku, że choć nie uchwalono prawa całkowitej ochrony życia poczętego, uchwalono ustawy, które promują i chronią to życie. A stało się to za wydatnym działaniem i strategią Prezesa Prawa i Sprawiedliwości.

Teraz dam jednak trochę upust emocjom.

Diabeł etymologicznie to ktoś, kto rozdziela, rozbija, rozłącza. Chciałbym zapytać zatem dlaczego ruchy obrońców życia, których jest kilka zamiast dokonać działania zjednoczenia swoich działań rozdzieliły je i zaprezentowały dwa projekty ustaw? Dlaczego nie było między nimi porozumienia? Co zadecydowało o dwoistości tych projektów - charakter merytoryczny czy może ambicjonalny? Dlaczego liderzy tych ruchów stworzyli owe projekty bez konsultacji ich treści z Episkopatem, co doprowadziło do niezręcznych dla obu stron sytuacji? Dlaczego nie zadbano o konsultacje treści tych projektów z tymi, którzy mieli je faktycznie prezentować w Sejmie? Czy była to sprawa bezgranicznego zaufania - przecież z pewnością poprą te projekty? Ale mogli poprzeć tylko jeden! Czy może była to próba antagonizowania i dzielenia na bardziej i mniej katolickich obrońców życia? Na jakiej podstawie w prenumerowanym przeze mnie do wczoraj biuletynie Fundacji znalazł się słowa:

„PiS za aborcją! Walczymy dalej!” (biuletyn z 11 października).

Dlaczego wreszcie, przy licznych i sprawnie organizowanych kampaniach medialnych zabrakło uprzedzającego wyjaśnienia założeń projektu ustawy autorstwa Fundacji Pro i Ordo Iuris, co spowodowało możliwość manipulacji argumentami o karalności kobiet?

Dlaczego wreszcie teraz, gdy trzeba zmobilizować siły, i w oparciu o dotychczasowe doświadczenia, podjąć wspólne działanie, Fundacja Pro nadaje tytuł Heroda 2016 człowiekowi, który jest gwarantem dobrej zmiany?

Można by się bawić w tej upiornej bądź, co bądź karnawałowej już zabawie i nadać tytuł Diabełka 2016 przedstawicielom Fundacji. Ale przecież chyba chodzi nam nie o dzielenie i antagonizowanie, ale o dobro Polski i Polaków. Taką przynajmniej mam nadzieję.

CZYTAJ TAKŻE: Kaczyński Herodem 2016? Ambicje polityczne Dzierżawskiego kompromitują środowiska prolife. Komu służy ten spór?

autor: Ks. prof. Paweł Bortkiewicz

Profesor nauk teologicznych specjalizujący się w zakresie teologii moralnej.

za:http://wpolityce.pl/spoleczenstwo/321432-herod-diabelek-czyli-o-niesmacznej-szopce-dlaczego-fundacja-pro-nadaje-tytul-heroda-2016-czlowiekowi-ktory-jest-gwarantem-dobrej-zmiany