Materiały nadesłane

CZY DZIHAD JEST ELEMENTEM KORANU ?



1.    Koran  podstawą dialogu

Święte Teksty  są istotnym  elementem wielkich  religii świata Jednak w żadnej  z nich Księga  nie zajmuje  tak ważnego  miejsca, jak Koran w islamie . Muzułmanie  dostrzegają  w nim  pełnię  objawienia i darzą  go ogromną  czcią. Według  ortodoksji  islamskiej nie został on  stworzony, lecz jest  autentycznym i wiecznym  słowem samego  Boga.  Jako wyraz Jego woli, Koran stanowi wraz z Sunną, czyli Tradycją  proroka Muhammada, źródło islamu i fundament życia jego wyznawców. Zawiera  bowiem  nie tylko Boże  przesłanie i nakazy religijne, lecz jest także  moralnym  drogowskazem dla prawowiernego muzułmanina.
Koran był bezpośrednio  związany z historią  konkretnej  wspólnoty. Ukształtowany  w specyficznym kontekście religijnym, społecznym i politycznym, pozostał  dla muzułmanów dziełem przekraczającym granice  miejsca i czasu. Stał  się  najwyższym  autorytetem  i najdoskonalszym wzorcem  postępowania we  wszystkich  dziedzinach życia. Bez  wątpienia  jest  on jednym z  najważniejszych  elementów  rozwoju  cywilizacji  islamu i mimo iż został  objawiony Muhammadowi  blisko 1400 lat  temu, jego przesłanie  jest  ciągle  aktualne.
Koran  nie jest  tylko  dziełem  literackim.  Nie zawiera  też  systematycznego wykładu teologicznego, moralnego czy prawnego. Jego treść  jest  bardzo  różnorodna, a dla  czytelnika  przyzwyczajonego  do narracyjnego  charakteru tekstu może  być  trudna w odbiorze. Nazwa „Koran” pochodzi  od arabskiego słowa kur’an, oznaczającego „ czytanie”, „recytację”. Interpretacja  tekstu sprawiła, że  we wspólnocie muzułmańskiej istnieją  liczne kierunki i ugrupowania. Niektórzy  traktują  Koran  dosłownie, jak na przykład  członkowie organizacji i ruchów fundamentalistycznych. Duchowni szyiccy natomiast  podkreślają  alegoryczność  treści  koranicznej, zaś mistycy przekonują  o jej  ukrytym znaczeniu.
Wśród wielu  poruszanych zagadnień  znajdują się  w Koranie również  elementy  dialogowe.  Mimo iż  uznaje  on siebie za ostateczne słowo Boże , w wielu miejscach wspomina  i akceptuje  istnienie powstałych  w przeszłości  religii. W tym kontekście  kluczowe  jest  określenie „ludy Księgi”, którego  używa się  głównie w stosunku do chrześcijan i żydów.
Ahl al.-Kitab ma  znaczenie pozytywne.  Pierwszy jego człon –ahl – oznacza w języku arabskim również  szeroko  pojętą  rodzinę. W ten sposób  prorok Muhammad  zwracał  się  do  swoich  najbliższych. Koraniczne  nazwanie  chrześcijan i żydów  ahl  jest więc  wyrazem  szczególnego szacunku. W Świętej Księdze  islamu znajdują się  zarówno wersety, które chwalą „ludy Księgi” – na przykład  za dobre czyny i wiarę  w życie po śmierci (3,113)- jak również takie, które ganią  ich  za to, że  zeszli z Bożej  drogi (3,99). Mimo wyraźnej ambiwalencji  Koran precyzuje  jednak wzajemną  postawę obu grup: „ Powiedz: O ludu Księgi! Dochodźcie do  słowa  jednakowego dla was i dla nas: abyśmy nie  czcili nikogo  innego, jak tylko Boga, abyśmy nie  dodawali  Jemu  niczego za  współtowarzyszy i aby jedni z nas nie brali sobie innych  jako  panów, poza Bogiem” (3,64). W innym  miejscu  Koran  nawołuje  muzułmanów: ”I nie  sprzeczajcie  się  z ludem  Księgi inaczej, jak w sposób uprzejmy – z wyjątkiem  tych  spośród  nich, którzy są niesprawiedliwi – i  mówcie: ”Uwierzyliśmy w to, co  nam  zostało zesłane, i w to, co wam zostało  zesłane. Nasz Bóg  i wasz Bóg jest jeden i my  jesteśmy Mu całkowicie  poddani”.(29,46).

Jedna z najważniejszych  zasad  koranicznych  dotyczy wolności  człowieka w kwestiach religijnych. Nikogo  nie wolno  zmuszać  do przyjmowania  religii (2,256). Kto postępuje inaczej, nie działa  zgodnie  z duchem Koranu.  W szerokim  tego  słowa znaczeniu  oznacza to akceptacje  pluralizmu  religijnego. Według  przesłania  koranicznego to  właśnie  Bóg  jest  źródłem  istnienia wielu religii. Gdyby chciał inaczej, stworzyłby z całej  ludzkości jedną wspólnotę (5,48;11,118; 16,93;42,8).

Koran zachęca stanowczo: ”Starajcie się  więc  wyprzedzać  w dobrych  dziełach” (2,148). Najważniejszym  elementem  tego stwierdzenia jest  nawoływanie wszystkich wierzących do współzawodnictwa i rywalizacji w czynieniu dobra.  Jednak  nie na zasadzie występowania przeciwko sobie, lecz  na wzór  sportowców  biegnących  w tym samym  kierunku.. Każda wspólnota  religijna powinna urzeczywistniać  to dobro wspólnie i w zgodzie  z innymi.
Indyjski  uczony muzułmański Wahiduddin Khan ( ur. 1925) podkreśla, że  - na podstawie wiary w jednego Boga i imperatywu czynienia dobra – Koran  zachęca  muzułmanów do dialogu z ludźmi innych  tradycji, głosząc  przy tym, że wszyscy  ludzie mają prawo do własnego wyznania: „Wy macie  waszą  religię, a ja mam  moją  religię „(109,6).  Prowadzony w duchu  koranicznym  dialog nie oznacza ani usunięcia  wszystkich  różnic, które  istnieją  między  poszczególnymi  religiami, ani też dążenia do  stworzenia  nowego  systemu religijnego. Jego istota  jest  zgodność  ludzi wiary, odpowiedzialnych za wspólne dobro. Islam sprzeciwia się  wysiłkom zmierzającym do pokonania istniejących  różnic na drodze synkretyzmu.  Nakazuje  natomiast szacunek  i współpracę  między  ludźmi  różnych wyznań.

Polska od wieków  jest krajem  tolerancji  religijnej oraz  zgodnego  współżycia  chrześcijan i  muzułmanów.  W Rzeczypospolitej  islam, a wraz z nim Koran pojawił się już  w końcu XIV wieku za sprawą Tatarów  osiedlonych na ziemiach  Wielkiego Księstwa Litewskiego. Egzemplarze Świętej  Księgi  Tatarzy  kopiowali  ręcznie i otaczali je wielkim  szacunkiem.. Spisany w języku  arabskim Koran pozostał  jednak dla wielu niezrozumiały. Nie wszyscy  Tatarzy, nawet  w latach  swej językowej  świetności, umieli  się nim posługiwać.  Aby  umożliwić  im odkrywanie  głębi  ich  własnej religii, podjęto próby tłumaczenia. Było to  wyzwanie  niezwykle  trudne, nie tylko ze  względów  translatorskich, ale przede wszystkim z powodów religijnych. Islam  bowiem  z wielkim  dystansem odnosił się  do kwestii tłumaczeń oryginalnego  tekstu arabskiego, uważając  wszelkie  przekłady za zniekształcenie Boskiego dzieła.
Pierwsze  znane  przekłady  fragmentów  Koranu na język polski pochodzą  ze środowisk  tatarskich w Wielkim Księstwie  Litewskim, powstały  prawdopodobnie w 2.połowie  XVI wieku i należały do  pierwszych  w Europie. Tłumacz tego dzieła  pozostaje  anonimowy.  Księga islamu interesowali się  również  filomaci, którzy  dzięki  kontaktom i znajomości Tatarów z Nowogródka i Wilna podjęli  wspólną  inicjatywę. Wydane  staraniem Buczackich  tłumaczenie  Koranu z 1858 roku oparte było na przekładzie ks. Dionizego Chlewińskiego i Ignacego Domeyki. Nad  tłumaczeniem  pracowało  wielu ludzi, a efekt  końcowy  zawdzięczano  życzliwości i wytężonemu wysiłkowi muzułmanów i katolików.
Przystępując  do czytania  Świętej  Księgi islamu, warto  pamiętać o wielkiej  tajemnicy, która  kryje teologia  Koranu. Przemawiający Bóg  i Jego  słowo  stanowią  w islamie jedność. Koran  jest więc  mową  Boga, która  przyjęła formę  Księgi.  O ile w chrześcijaństwie  dokonała się  inkarnacja  Słowa Bożego, o tyle  w islamie słowo stało się  Księgą.  Koran  jest dla  muzułmanów tym, kim dla chrześcijan  jest Jezus Chrystus.
Podobnie jak  w przypadku każdej  Świętej Księgi, sięgając po  Koran, należy  przyjąć postawę  szacunku do  zawartego w nim słowa i wspólnoty, którą  to słowo  ożywia. Warto pamiętać, że dla milionów  wierzących  nie jest  to zwykła  książka. Często  przed lektura  Koranu muzułmanie  dokonują ablucji i nigdy nie kładą  go na ziemi.

Polska  przez wieki  była  państwem wielu narodów i wyznań, które żyły  obok siebie i współpracowały  ze sobą.. Przekłady  ksiąg  religijnych przyczyniały się do wzajemnego poznawania siebie, co z kolei stwarzało  atmosferę pokojowego współistnienia. Tłumaczenie  niezrozumiałych  w oryginalnym  brzmieniu  tekstów religijnych, a nade wszystko Tekstów Świętych, pomaga odkrywać  głębię  własnej  wiary, a innym poszerza  religijne i kulturowe  horyzonty.  Znajomość  Ksiąg  Świętych  jest  istotnym  warunkiem  prowadzenia  dialogu międzyreligijnego.

Artur Konopacki
Współprzewodniczący  Rady  Wspólnej  Katolików i Muzułmanów ze strony muzułmańskiej
Adam Wąs SVD
Współprzewodniczący Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów ze strony katolickiej

2.    Filary w Koranie

Doktrynę religijną Koranu można  krótko  ująć  w kilku podstawowych  stwierdzeniach jako wiarę  w :
1)    jedność i jedyność  Boga – Allaha,
2)    misję  proroczą  Muhammada: :
Muhammad  „ posłaniec Boga”, obdarzony  misją głoszenia  prawdy objawionej o jedności Boga, o Bogu  Stwórcy i Panu  światów”, Muhammad „pieczęcią  proroków”,
3)    życie przyszłe, ostateczne i wieczne; wiarę  w zmartwychwstanie zmarłych i Sąd Ostateczny, niebo i piekło, a więc  odpowiedzialność człowieka za własne czyny,
4)    aniołów , szatanów i demony – dzinny; Koran zakazuje picia wina ( w ogóle napojów oszałamiających) i gier hazardowych.
Święta Księga islamu nakazuje  bardzo mocno szacunek dla rodziców i opiekę  nad nimi w starości, opiekę  nad sierotami, pomoc ubogim i potrzebującym, jak np.  osobom chorym, będącym w podróży, tym, których spotkało  jakieś nieszczęście itp
Zresztą  cała  społeczność muzułmańska ma obowiązek wspierać  potrzebujących przez  oddawanie  jałmużny przepisanej prawem – zakat, której  wysokość jest zależna od  posiadanego majątku. Termin zakat  oznacza „oczyszczenie”, ponieważ  przez jałmużnę  wierny muzułmanin oczyszcza się  ze swoich win.
Wolna wola i przeznaczenie nie są  postawione w Koranie dość jasno.
Tekst  Koranu mówi  często  o wszechmocy i wszechwiedzy Boga, o stworzeniu wszystkiego, a więc i tego, czym  jest  człowiek. Obok  tego  mówi się  o czynieniu  dobra ( jako nakazu) i unikaniu  zła  (jako zakazu), o odpowiedzialności  człowieka za wszystkie swoje czyny, o zdawaniu rachunku ze swoich czynów na Sądzie Ostatecznym oraz  o wiecznej  nagrodzie lub karze.
A z drugiej strony , znamienne  jest  w zwyczaju życia  codziennego każdego  muzułmanina częste powtarzanie  formuły:” Jeśli Bóg pozwoli” lub :”Jeśli Bóg zechce” .przy załatwianiu jakiejkolwiek sprawy, czy też  podejmowaniu jakiejś ważnej decyzji. Zaleca to  wyraźnie Koran.
Mamy też  w Koranie  przepisy  dotyczące życia codziennego tj. sposobu  zachowania się, a także szczegółowe  wyliczenie zakazanych potraw, przede wszystkim mięsa wieprzowego.
Omawiając  treść Koranu, należy  powiedzieć kilka słów o rytuale i obowiązkach religijnych, czyli tzw. filarach – arkan- wiary muzułmańskiej. Jest ich pięć:
1.    Wyznanie wiary – szarada: „Nie ma boga jak tylko Bóg, a Muhammad jest Posłańcem Boga”.
2.    Modlitwa- salat. Muzułmanina obowiązuje  pięciokrotna modlitwa w ciągu doby, w ściśle określonych porach, przed modlitwą  powinien  dokonać ablucji ( obmycie  rąk, nóg, wypłukanie  ust i nosa) wodą, a w  wyjątkowych  wypadkach w braku wody, można użyć  czystego piasku. Modlitwie  towarzyszą  odpowiednie  ruchy ciała, skłony i wybijanie pokłonów.
3.    Jałmużna – zakat. Jest  to rodzaj przepisanego  prawem muzułmańskim podatku zbieranego dla dobra całej społeczności muzułmańskiej, rodzaj  funduszu  społecznego przeznaczonego dla ubogich, sierot,, chorych, podróżnych  itp.
4.    Post-saum, który obowiązuje w miesiącu ramadanie od zorzy do zachodu słońca. W tym czasie należy się powstrzymać nie tylko od wszelkiego jedzenia i picia, lecz  również od  wszystkich innych przyjemności zmysłowych.
5.    Pielgrzymka do Mekki – hadżdż. Obowiązuje  ona każdego  muzułmanina, o ile jest w stanie ja odbyć, a więc ma  zdrowie fizyczne oraz możliwości materialne, żeby taką pielgrzymkę, często uciążliwą, odprawić.
Jako szósty , nieobowiązujący „filar” wymienia się  jeszcze dżihad, czyli „wojnę świętą”, lecz  jest to raczej godne pochwały zalecenie.

3.    SURA CIX

NIEWIERNI

[AL.-KAFIRUNA]

W imię Boga
Miłosiernego, Litościwego!
Powiedz:
„O wy – niewierni!
Ja nie czczę tego, co wy czcicie,
ani wy  nie jesteście czcicielami
tego , co  ja czczę.
Ja nie  jestem czcicielem
tego, co wy czcicie,
ani wy  nie jesteście czcicielami
tego , co ja czczę.
Wy macie waszą  religię,
a ja mam  moją  religię.:

4.    Wniosek

Dżihad  nie jest elementem Koranu.
W oparciu o SURE CIX – NIEWIERNI , werset 6
„ Wy macie  waszą religię,
a ja mam moją religię”.
można wyciągnąć wniosek :następujący:
PSEUDOISLAMISCI, PODPIERAJAC SIĘ  JAKOBY PSEUDOFILAREM DZIHADU „WOJNY SWIETEJ” W KORANIE W RZECZYWISTOSCI  WYSTEPUJA  PRZECIW BOGU-ALLAHOWI – MILOSIERNEMU I LITOSCIWEMU..

Literatura

Koran t.I i II, Biuro Wydawnicze FAKTOR, Warszawa 2009r.”

Zbigniew Dmochowski