Publikacje członków OŁ KSD

Tomasz Bieszczad-Zło dobrem

Trzecia niedziela września, Jasna Góra, plac przed szczytem. Kulminacja XXXIX-tej Pielgrzymki Świata Pracy (pierwszą poprowadził do Częstochowy ks. Jerzy Popiełuszko w 1982 roku).

Czterdziesto-osobowa delegacja łódzkiej „Solidarności” (wszyscy w jaskrawo-żółtych skafandrach) wyróżnia się z tłumu pielgrzymów przed uroczystą Mszą świętą w intencji ludzi pracy. Chusteczkami wycieramy mokre po nocy krzesła. Jest chłodno, ale nastrój ciepły i podniosły. Na wałach ustawiają się poczty sztandarowe. Tu jest Kościół. Tu jest Polska.

W miniony wieczór słuchaliśmy katechez i świadectw uczestników (odbywającej się równolegle) Pielgrzymki Mężczyzn. Zgodnie z jej hasłem: „Mężczyźni u Tronu Królowej – oblężenie Jasnej Góry”, prelegenci (wśród nich łódzki Metropolita, abp Grzegorz Ryś) wskazywali na nieodzowność „twórczej odwagi” i niczym niezastąpioną rolę mężów i ojców w budowaniu „Kościoła męskiego”, mężnego mocą rodziny. O odwadze i poświęceniu, opowiadał też przedsiębiorca i społecznik, Jacek Weigl, który zaadoptował trójkę małych chłopców, skrajnie zaniedbanych, wegetujących w nieludzkich warunkach… Podobnych świadectw było więcej.

W niedzielny ranek deszcz ustąpił, ale ołowiane chmury nadal przetaczały się po niebie, jakby nie chciały dać za wygraną. Za chwilę zacznie się Msza. W takich chwilach nie wypada wracać (ponownie) do szokujących słów jednego ze znanych polityków, a tym bardziej je cytować. Jednak wrodzone poczcie ironii nie daje mi spokojnie usiedzieć: Więc to w taki sposób my, katolicy „podnosimy głowy”? I to są te nasze „pewne przywileje”, z których (ktoś) będzie „musiał” nas „opiłować”? A wtedy (my, katolicy) poniesiemy „uczciwą karę za wyłamanie się z pewnego paktu społecznego”? Cytaty i wrodzone poczucie ironii nie dają mi spokoju: Czy na tym ma polegać „przyjazny rozdział Kościoła od państwa”? I jak ta „uczciwa kara” ma wyglądać w praktyce? Szereg jej przykładów znamy aż za dobrze z historii... Zaiste, ciekawe czasy idą, czyżby to już miały być te „ostateczne”? Całkiem możliwe, choć chyba nawet nadzwyczajny synod miałby tu problemy z diagnozą.

Zaborczym i bezdusznym politykom warto by zaproponować rozmowę ze wspomnianym Jackiem Weiglem (choć takich mężczyzn znalazłoby się dużo więcej). Mogliby opowiedzieć, czym tak naprawdę są „inkryminowane” przywileje katolików. Te wynikające z odwagi i z miłości bliźniego, a nie z „hierarchii dziobania” ustalanej przez „mężów stanu” w kurniku.

Msza św. zaczyna się o 11.00. Homilia arcybiskupa Marka Jędraszewskiego „rozbraja” moją niewydarzoną ironię. Istotą jej są słowa Św. Pawła: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj!” (Rz.12,21), które od 1980 roku wyznaczają moralny imperatyw „Solidarności” i drogę jej kolejnych zwycięstw. Powoływali się na nie: Stefan Wyszyński, Jan Paweł II i Jerzy Popiełuszko. Pozwalały Polakom podnosić się z najcięższych porażek i jednocześnie odrzucać pokusę zemsty. Taka jest „Solidarność”.

Dziś, w naszej łódzkiej grupie, nadal widzę znajome twarze. Miło jest, choć na dwa dni pielgrzymki, spotkać się z cząstką wielkiego, patriotycznego ruchu, który pozostał wierny Bogu i Ojczyźnie, mimo iż politycy nie raz żerowali na jego honorze, spychając Związek w koleiny poparcia dla judaszowych doktryn. Dziś ludzie „Solidarności” są ostrożni, dmuchają na zimne. Zaufanie, które okażesz komuś na początku drogi, często pali doznaniem zdrady na jej końcu. Czy nie tak bywa między dawnymi przyjaciółmi? Czy nie tak mamy dziś z Unią Europejską? Weźmy Turów: wraca na wokandę, chociaż w Czechach mają pięć razy większy kompleks energetyczny, a w Niemczech dziesięć razy większy, też na węgiel brunatny. Czy chcą nam zakomunikować: Zapomnijcie o „europejskiej solidarności”? Całkiem możliwe... ale zaraz… jak to szło? „Dłużej klasztora niż przeora”! Zatem: czy mamy ulec pokusie wrogości? Oczywiście, że nie. Zwyciężymy, z wezwaniem Św. Pawła w sercu. Znowu.

za:lodz.niedziela.pl