Na początku XX wieku w pewnej  parafii miało miejsce niezwykłe wydarzenie. W obliczu buntu grupy parafian i odstępstwa do sekty, proboszcz odwołał się do swoistej formy „pedagogii strachu”. Polecił zasłonić okna kościoła czarnym kirem, na środku ustawić katafalk z pustą trumną. Po wejściu na ambonę wyczytywał kolejno nazwiska odstępców. Po wyczytaniu nazwiska odstępcy zdmuchiwał uprzednio zapaloną świecę  i rzucał w kierunku trumny wołając przejmującym głosem: „ potępiony, teraz i na wieki”. Po tym nabożeństwie nikt już nie wystąpił z parafii a dotychczasowi odstępcy szybko powrócili. Choć forma tego swoistego spektaklu była niezwykła, ale przekaz prawdy o istocie grzechu apostazji jako duchowej śmierci, okazał się bardzo przekonujący i skuteczny. W plastyczny, obrazowy sposób pomógł  w uświadomieniu wiernym czym jest odstępstwo, zdrada Kościoła, który jest Mistycznym Ciałem  Jezusa Chrystusa, Jedyną Drogą poza Którą nie ma Zbawienia. Ta historia z przeszłości przyszła mi na myśl podczas żałosnego spektaklu zorganizowanego w sobotę 19 maja br. przez pewną  grupę dobrowolnych, choć być może  nie w pełni świadomych i zmanipulowanych ateistów, przed łódzką bazyliką. W czasie gdy w kościołach archidiecezji tysiące dzieci pierwszokomunijnych, przyjmującej sakrament dojrzałości chrześcijańskiej młodzieży i ich rodziców,  umacniało swoją wiarę przez  sakramenty Kościoła, grupka apostatów demonstrowała swoją frustrację i duchową pustkę, realizując założone przez politykierów partyjnych cele. Pretekstem do tej osobliwej demonstracji miało być rzekome utrudnienie w dokonaniu aktu apostazji przez wymóg obecności świadków. Ta  akcja została wzmocniona przez zapowiedzi i wsparcie żądnych sensacji mediów. Módlmy się o nawrócenie biednych apostatów!

Ks. Waldemar Kulbat