Dla dzieci i młodzieży nadeszła ważna chwila: kończą się wakacje i trzeba iść do szkoły. Już w sierpniu zapobiegliwi rodzice usiłowali skompletować wyprawki dla swoich dzieci. Tornister, książki, zeszyty, przybory, kapcie – i wiele innych przedmiotów. Nowa szkoła, nowi koledzy, nowy wychowawca, trudniejsze przedmioty oraz kolejne obowiązki, to najczęstsze dylematy dziecka, gdy na dobre rozpocznie się szkoła. Kłopoty w relacjach z rówieśnikami, problemy w domu. To ważne problemy i zadania.

Jednak dla nas, ludzi wierzących początek roku szkolnego ma inny, jeszcze głębszy wymiar. Co z katechezą? Jak dzieciom nieustannie wpatrzonym w telewizor, komputer, zasypywanym informacyjna sieczką mówić o Bogu, o Jezusie, o Kościele, jak przekazywać fundamentalne wartości, bez których wychowanie może się okazać zmarnowaniem czasu i iluzją? Świat współczesny niesie wiele zagrożeń, a wśród nich niebezpieczeństwo duchowego zagubienia.

To zagubienie może dotyczyć przede wszystkim rozumienia samego siebie, celu swojego życia i zadań, odpowiedzialności za otrzymane od Stwórcy talenty i dary. Niezwykle trudne zadanie mają katecheci, którzy powinni być ludźmi o ukształtowanej osobowości i o dojrzałej wierze, ludźmi dialogu i afirmacji, powinni znać sytuację życiową swoich wychowanków.

Katecheci muszą odpowiadać na problemy młodzieży, mówić do niej językiem świadectwa i Ewangelii. Katecheta/ale także rodzice!/ ma być wierny nauce Kościoła, ma też być świadkiem. Musi także kochać młodzież, być jej oddany. Aby skutecznie ewangelizować nie wystarczy znajomość prawd wiary, ale także trzeba uwzględniać wartości współczesnej kultury. Jak budzić w młodych ludziach  wiarę, jak ukazywać młodzieży współczesnej oblicze Chrystusa pokazał całemu światu w sposób niedościgniony Jan Paweł II.