Stałem na Piotrkowskiej niedaleko skrzyżowania z Radwańską. Ulicą płynęła niepowstrzymana rzeka młodych – w większości – obywateli Rzeczypospolitej (wielu ze szkół średnich, choć trafiali się i młodsi).
Był jeden z ostatnich dni października 2020 roku; w Polsce szalał orkan wrogości rozkręcony po orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego. Obok mnie przystanęła kobieta z dwójką dzieci w wieku wczesno-szkolnym. Do dzisiaj nie mogę zapomnieć wyrazu jej twarzy. Lekko speszona skandowała wraz z innymi: „Wol-ny wy-bór! Wol-ny wy-bór!” Jedno z jej dzieci trzymało w dłoniach tekturę z „kultowym” hasłem: * * * * * * * * i z czerwoną błyskawicą.

Coby nie rzec - owe wzmożenia o których pisałem Ci poprzednio, są stare jak świat. Jeno przybierają różne - w zależności od aktualnych pomysłów diabelskiego reżysera - przystrojenia.

Czegóż to już nie uskuteczniano:
- Walka ras - była
- Walka klas - była
- Walka płci - była (Jest?...)

Tobiasz Bocheński, wojewoda łódzki, wręczył Medal Stulecia Odzyskania Niepodległości nadany przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę dziennikarzowi, samorządowcowi, politykowi Marianowi Papisowi.
- Pan redaktor należy do przyjaciół prawdy. Swoim słowem, czynem, inicjatywami zawsze był Pan w naszym województwie i w mieście Łodzi obrońcą prawdy.

Nieuchronnie zbliża się nowy rok szkolny. We wrześniu panie od polskiego tradycyjnie zobligują dzieci do napisania rozprawki: „Moje najciekawsze przeżycie wakacyjne”. A dlaczego nie mieliby o tym napisać dorośli? Służę przykładem:

Przed 20 laty abp Władysław Ziółek powierzył troskę duszpasterską i administracyjną o katedrę i wspólnotę wiernych ją stanowiącą ks. kan. Ireneuszowi Kuleszy.
Uroczystą Mszę św. za lata proboszczowania w parafii pw. św. Stanisława Kostki sprawował i kazanie wygłosił sam Ksiądz Prałat. W liturgii wzięli udział kapłani, siostry zakonne, parafianie i liczne grono przyjaciół. - Kiedy

Koniec sezonu urlopowego przywraca człowiekowi naturalny rytm życia, do jakiego przyzwyczaiła go cywilizacja „felietonowa” (że posłużę się proroczym określeniem Hermanna Hessego z powieści „Gra szklanych paciorków”).
Nic tak nie zakłóca tego rytmu jak nawet krótki wyjazd na wakacje. Dany człowiek wybywa z Łodzi na tydzień, czy dwa (ale wystarczy tydzień), do jakiejś wioski, gdzie – o ludzie! – nie ma „Biedronki”, komórka

- Jeśli świętować Międzynarodowy Dzień Wieżowca to gdzie, jak nie na Manhattanie – mówił Mirosław Michalski członek Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej „Śródmieście”.
- Ludzie są zmęczeni pandemią, pozamykali się w mieszkaniach. Pomyśleliśmy, że warto ich wyciągnąć z domów, żeby sąsiedzi zaczęli poznawać się na nowo, żeby się zabawili i do siebie uśmiechali.

Podczas uroczystej Mszy św. inaugurującej obchody 25 – lecia Parafii Świętej Siostry Faustyny Kowalskiej, abp senior Władysław Ziółek przekazał na ręce proboszcza ks. prałata Wiesława Potakowskiego wykonany ze srebra pektoralny krzyż biskupi i pierścień Miłosierdzia Bożego. Krzyż jest dokładną repliką krzyża, który jest uważany jako cudowny. Znajduje się w świątyni św. Marcelego w Rzymie przy via del Corso. Kiedy 22 maja 1519 r.

Pielgrzymowanie na Jasną Górę to jest jednak coś zupełnie innego niż spacer. Albo codzienny marsz po parku z kijkami nordic walking w dłoniach (pół godziny rano i godzinę wieczorem). Oczywiście, kijki już od dawna są zabierane w drogę do Częstochowy i bardzo dobrze. Pielgrzymka różni się także całkowicie od wędrówki Doliną Kościeliską, zwiedzania Wawelu, przechadzki dziką plażą, czy – excuse le mot – pokonywania całych kilometrów w supermarkecie, w poszukiwaniu promocyjnych wafelków.

Czy zauważyłeś Kolego, iż co jakiś czas następuje jakiś szczególny wysyp lichoty–popędów czy napędów-rodem z wiadomych kuźni.
A jaśniej i wprost mówiąc-z piekielnych warsztatów.
Nawet jeżeli czeladnicy gorliwie praktykujący owe sztuki-czy raczej sztuczki-nie mają świadomości komu tak naprawdę służą i od kogo ostatecznie są uzależni.

Mszą św. w Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus, rozpoczęły się łódzkie obchody 41. rocznicy powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Solidarność.

Obserwując w ciągu minionych miesięcy życie towarzyskie i kulturalne Europy, zacząłem ulegać złudzeniu, że polega ono głównie na celebrowaniu wielkich międzynarodowych imprez, organizowanych pod dyktando egzaltowanych konferansjerów, za gigantyczne pieniądze i z nie mniejszym zadęciem, przy udziale artystów cokolwiek już „wczorajszych”, albo – przeciwnie – całkiem „świeżych”, z dalekiej Malty, Mołdawii czy Spitsbergenu. Sens takich imprez

Termin wartość jest stale spotykany. Mówimy o wartości majątku osobistego ,wartości  majątku tak zwanych celebrytów (m.in.  posłów, samorządowców), o wartościach moralnych itp. Wartością jest również dobre imię, poszanowanie w społeczeństwie. Pojęciem wartości zajmuje się filozofia w dziale  nazywanym aksjologią.

Pamiętne wydarzenia z sierpnia 1920 roku, które w tych dniach wspominamy, pozwalają przeżyć – obok wielu innych wzruszeń – także uzasadnione i w pełni należne uczucie zadośćuczynienia za klęski, które przez wieki spadały na Polskę.
Bitwa Warszawska („osiemnasta, co do znaczenia dla losów świata”) bez wątpienia ocaliła Europę przed upiorami komuny: uciskiem i nędzą. Ale

Kurt Vonnegut Jr. (znany amerykański autor science-fiction) służbę wojskową odbywał w Niemczech, podczas II wojny światowej. Powieść „Rzeźnia nr 5” poświęcił pobytowi w niewoli, w Dreźnie.
W książce „Śniadanie mistrzów” napisał, że mózgi Niemców co pewien czas opanowują „szkodliwe chemikalia” i wtedy popadają oni w szaleństwo, które staje się śmiertelnym zagrożeniem dla świata.

Razem
Mijała trzecia godzina wytrwałości. Warunki były nadzwyczaj trudne. Obezwładniający upał, nierówne, wyślizgane podłoże, zmuszające do pełnej koncentracji.
Człowiek za człowiekiem, noga za nogą, centymetr po centymetrze zdobywaliśmy przestrzeń. Przyklejeni do ściany. Zwarci. Zdeterminowani. Czujni.

Kolejny raz przyszło nam znosić bezpardonowy atak na świętości. Cierpimy – jak zwykle – w milczeniu. Chyba nie umiemy odpowiadać na zimną, ostentacyjną wrogość.
Poczucie niemocy zwiększa ból.

Czasami zastanawiamy się, skąd się biorą ludzie ofiarni, gotowi przyjść z pomocą każdemu, kto jest w potrzebie, jak możliwe jest zostanie wolontariuszem, gotowym do posługi dla bliźnich.
Z rozmów z tymi ludźmi można się dowiedzieć, że źródłem inspiracji ich samarytańskich poczynań było wychowanie w domu rodzinnym, z którego brali przykład szlachetnych czynów.

Niedawno jeszcze można było oglądać w telewizji program o nazwie „Czar par”. Nie wiem, jak obszerna było widownia tego programu i zainteresowanie pięknymi pląsami, ale sądzę, że nie od rzeczy będzie zwrócenie społeczeństwu uwagi na wartość i czar słowa.

Jan Maria Vianney, święty proboszcz z Ars, przeżywał kryzysy duchowe i nie raz chciał uciec ze swej parafii. Wtedy parafianie ustawiali blokadę na rogatkach i zwyczajnie go zawracali. Nam tak nie wypada.