Szlak z Portomarín do Mélide biegnie najczęściej poboczem szosy, szczęściem nie tak intensywnie uczęszczanej przez pojazdy jak drogi w Kastylii. Krajobraz jest bajecznie kolorowy. W powietrzu unosi się aromat eukaliptusów, które od pewnego czasu już się pojawiły.

Z pokorą teraz padam na kolana,
Abym wstał silnym Boga robotnikiem.
Gdy wstanę – mój głos będzie głosem Pana,
Mój krzyk – ojczyzny całej będzie krzyki
Mój duch – aniołem, co wszystko przemoże.
Tak mi dopomóż, Chryste, Panie Boże!

Nie, nie, nie będzie o horrorach lewych despotów. Ty razem chciałby zwrócić skromnie uwagę, że władza może uderzyć do... własnej głowy.
Do głowy lewego nieszczęśnika, któremu ją daną ( władzę, bo głowę ma z przyrodzenia) nieco wprzódy, niż do niej dorósł psychicznie, intelektualnie i – powiedzmy – ogólnorozwojowo, czyli duchowo.

Szliśmy ostro od startu. Pierwsze przewężenie i uskok. Dobrze! Nogi pracują jak sprężyny. Teraz w lewo; gwałtowne przejście w prawo i stromo w dół. Balans. Nieźle. Trudniejszy fragment. Teraz szusem i w skos. Psiakość! Zbyt mocno na krawędziach. Błąd. Zawodnik w czerwonej kurtce znalazł się przede mną.

Apokryf – zgodnie z definicją encyklopedyczną – to tekst, utwór literacki o tematyce biblijnej, nie włączony do kanonu Pisma Świętego. Apokryfy w sposób dość swobodny odwołują się do wydarzeń opisanych w Nowym Testamencie, a często mają charakter fantastyczny lub baśniowy.

Historia przedstawiona w jasełkowym spektaklu „Dzisiaj w Betlejem” zrealizowanym przez Koło Teatralne Katolickiej Szkoły Podstawowej SPSK im. Świętych Dzieci z Fatimy może być z powodzeniem uznana za klasyczny apokryf.

Maszerujemy w przepięknej krainie niewysokich wzgórz, klucząc pomiędzy murami z polnych kamieni, a te wydają się nie mieć  końca. Oto kraina pasterzy i wieśniaków. Mijamy drobniutkie osady z maleńkimi kościółkami ze średniowiecza, jako tako ozdobionymi, w sposób, w jaki tylko potrafił najlepiej wioskowy kamieniarz. Mieszkańcy tych wiosek

Nie uważasz, że to raczej przesadne demonstrowanie dynamiki …bezrefleksyjności, które wylewa się z postępowych tub-masowych, a i indywidualnie przykładanych do młodocianych ust?
Młodocianych intelektualnie, bo z metryką bywa różnie…

Dzień obudził się tak zimny, że marzyłem o rękawiczkach, a w te przecież się nie zaopatrzyłem na drogę. Mamy wszak sam środek lata. Przecudny odcinek drogi przez leśny gąszcz. Na pnie drzew wspinają się pnącza dzikiego wina, podchodzą aż po ich korony, duszą je w pogoni za światłem. Co raz częściej

Przyszli
przyjechali
z różnych domów miasta
codziennością znoszone
posiwiałe płaszcze
przewiał porywisty zimowy już wiatr
Zwykłych ludzi szary tłum
zbierał się urastał
za chwilę każdy
będzie więcej wart

Gość leniuchowania! A zatem w drogę. Mariolę dogoniłem w Trabadelo, dziesięć kilometrów za Villafranca. Zgodnie z ustaleniami czekała już na mnie przy stoliku przydrożnej restauracji dla kierowców ciężarówek. Szlak Jakubowy dalej biegnie poboczem ruchliwej szosy na przemian z autostradą, która nie przestaje dudnić pojazdami nad naszymi głowami. Ale nie mamy wyboru,

„Towarzysze - ja wam wszystko wyśpiewam” – deklarował w jakimś satyrycznym skeczu artysta czasów nie wszędzie minionych. 
- Ja wam wszystko uzasadnię i pochwalę: Komunizm, dyktaturę proletariatu czy kapitału, postępowe ujęcie gender, wszystko co aktualnie „modne” …i opłacalne– deklarują aktywiści czasów podmienionych.  W różne stroje przybrani… Bywa-dla niepoznaki.

Ręczny dzwonek zerwał śpiących o 5:30. Ale co widzę, większości już nie ma! Prawie wszyscy wyszli. Dawno przed dzwonkiem. Zwinęło się nawet miasteczko namiotów. Kiedy? Nic nie słyszałem.

Od razu, coby nie powstała rozbieżność w pojmowaniu – Midas to ten legendarny król od pazerności obdarowany z góry, na własne życzenie, możliwością zamieniania wszystkiego, czego tknął w złoto. No i zmieniał. Zatem biedakowi przyszło sczeznąć z głodu pośród ozłoconego przepychu.
Nasze współczesne Midasiątka mają inną swoistą „darowiznę” (ciekawe od kogo?...)

Dosyć konsekwentnie (dla sprawiedliwości dodam, że nie nachalnie…) domagasz się, żebym w swoim pisaniu znacznie bardziej był czynny w łapaniu bieżączki.

Z prawdziwą poezją bywa zapewne tak jak z prawdziwą miłością - jest fascynującą zjawą, wszyscy o niej mówią, ale mało kto ją spotkał...

Jasełka to trwały element polskiej religijności, tradycji i kultury. Teatralne przedstawienie scen Bożego Narodzenia Marty Zając „Jasełka” przygotowali uczniowie ze Szkoły Podstawowej Nr 14 im. Józefa Lompy w Łodzi. Opowieść o narodzeniu Pana Jezusa zaprezentowano w przepięknej scenerii.

W uroczystość Objawienia Pańskiego tysiące łodzian wzięło udział w Orszaku Trzech Króli pod hasłem „Cuda, cuda ogłaszają”. Radosne świętowanie rozpoczęła Msza św. w kościele p.w. Zesłania Ducha Świętego pod przewodnictwem abp Grzegorza Rysia metropolity łódzkiego. Po uroczystej liturgii łodzianie podążali za Gwiazdą Betlejemską wraz z Trzema Królami do

Fakt, że stworzenia- a konkretnie ssaki –rozmnażają się przez zbliżenie zwane płciowym. Ale z tego przecie nie musi wynikać, iż z tej podstawowej cechy, czy sposobu przekazywania istnienia rodzaju ludzkiego musi wynikać, iż jest to jedyna i absolutnie dominująca nasze charaktery i działania czynność… A czasami, by nie rzec–często-tak się wydaje przy…hmm…wielu przekazach medialnych.
Szczególnie postępowo bezpruderyjnych przekazach.
I czynach.

- Co do tego mają teczki?...

Na portalu PCh24 z dnia 23 grudnia 2019 roku, w tekście Marcina Jendrzejczaka przeczytałem krótkie omówienie orzeczenia Papieskiej Komisji Biblijnej w sprawie zniszczenia Sodomy. Zacytuję za autorem zdanie, które wprawiło mnie w osłupienie: „Historia miasta Sodomy (…) ilustruje grzech polegający na braku gościnności, związany z wrogością i przemocą wobec obcych, zachowanie uznawane za bardzo poważne i z tego powodu zasługujące na najwyższą karę”.

Wiejski krajobraz
Ośnieżony po czubek najwyższego z drzew
po dym z komina każdej chaty
po dzwonków w dali srebrny śpiew