Dlaczego płaczesz
Wszak mówiłeś
Wszystko swój kres ma
Zwykła kolej losu
Mówiłeś
Życia przemijanie
Ot tak
               
zwyczajnie
                                     
bez patosu

Wiara w Absolut
Zmienność bytu
Dystans do chwili
Wiedzy fosa
Nieco uczucia
                     
trochę sprytu

Oblec cię miały w moc herosa

Więc czemu płaczesz zagubiony
Między ogromem
Wszechwieczności
A takim
zwykłym
ludzkim bólem
który uciskiem
w piersi gości

Powietrze chwytasz otępiały

Jakieś zdarzenia

Coś tam robisz

Świat zrobił się zupełnie mały
I musisz unieść go na sobie

Oczy w ciemności masz otwarte
Myśli wyłażą wciąż z ukrycia
I krzyczą
              
krzyczą
                         
tak uparcie

Za jednym Życiem
Tyle życia?

Krzysztof Nagrodzki


https://www.krzysztofnagrodzki.pl/index.php/publikacje-od-2016/595-zaduszki-i-pozegnanie