Oskarżenie o współpracę z komunistyczną bezpieką ks. abp. Stanisława Wielgusa przed siedmioma laty wstrząsnęło Polską. Okazuje się, że nie mniej wstrząsające są kulisy wydarzeń, które uniemożliwiły objęcie urzędu nowemu metropolicie warszawskiemu. Ukazuje je książka „Zamach na Arcybiskupa”.
Publikacja ta jest próbą pokazania prawdy o wydarzeniach, które rozegrały się na przełomie 2006 i 2007 roku. Jej autor, Sebastian Karczewski, który na łamach „Naszego Dziennika” kilka lat temu opublikował serię artykułów pt. „Wielka mistyfikacja – czyli sprawa ks. abp. Stanisława Wielgusa”, dokonuje rekonstrukcji brutalnego ataku, który doprowadził do fałszywego oskarżenia i rezygnacji z urzędu metropolity warszawskiego. – Nie podjąłbym się mozolnej pracy nad tą książką, gdybym wiedział, znalazł dowód albo chociaż domniemywał, że ks. abp Stanisław Wielgus kiedyś naprawdę współpracował z aparatem bezpieczeństwa komunistycznego reżimu – podkreśla w rozmowie z „Naszym Dziennikiem” Sebastian Karczewski. – Jednak nie ma żadnych wiarygodnych dowodów na to, że ks. abp Stanisław Wielgus kiedykolwiek współpracował z bezpieką i komuś wyrządził krzywdę – dodaje. Są natomiast dowody – zwraca uwagę – że wysunięcie wobec niego oskarżeń zostało celowo sprowokowane, a ludzie, którzy w tym brali udział, działali z wyrachowaniem. Celem było to, aby ks. abp Wielgus, nazywany przez niektórych „polskim Ratzingerem”, nie objął urzędu metropolity warszawskiego.
Sygnał do ataku
W książce autor przytacza ogromną liczbę wypowiedzi, wywiadów, komentarzy, jakich w tamtym czasie ochoczo udzielali liczni redaktorzy, historycy czy politycy. Najciekawsze jest to, że niektórzy podczas przesłuchań w prokuraturze nie potwierdzali już tak chętnie wypowiadanych w mediach oskarżeń. Przykładem jest redaktor naczelny „Gazety Polskiej”, która zainicjowała atak na ks. abp. Wielgusa, powołując się na zawartość „zgromadzonych przez IPN” dokumentów. W publikacji z 20 grudnia 2006 r. Tomasz Sakiewicz napisał: „Informację sprawdziliśmy z niezwykłą starannością”. Zupełnie inaczej wygląda to w cytowanym przez autora książki protokole z przesłuchania Sakiewicza w charakterze świadka w prokuraturze z lipca 2009 roku. „Z tego, co wiem, w momencie publikacji pierwszego tekstu z dnia 20 grudnia 2006 r. nie dysponowaliśmy żadnymi dokumentami dotyczącymi współpracy biskupa Wielgusa” – zeznał redaktor naczelny „Gazety Polskiej”. Ale dla innych mediów, i nie tylko, teksty w tym tygodniku stały się sygnałem do ataku, którego finałem było niedopuszczenie do objęcia urzędu przez nowego metropolitę warszawskiego.
Odwołanie ingresu
Jak ujawnia Karczewski, odwołanie ingresu, który miał się odbyć w niedzielę, 7 stycznia, poprzedziło sobotnie spotkanie w Pałacu Prezydenckim w Warszawie. „Jego gospodarzem był prezydent RP Lech Kaczyński. Gośćmi natomiast: abp Józef Kowalczyk – nuncjusz apostolski w Polsce, abp Józef Michalik – przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, oraz bp Piotr Libera – sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski. Podczas spotkania ustalono, że nominowany przez Benedykta XVI nowy metropolita warszawski nie może wypełniać swojego urzędu, więc podczas Mszy św. następnego dnia zrzeknie się urzędu…” – czytamy w książce. Ksiądz arcybiskup Michalik, który opuścił pałac wcześniej, był zdania, że sprawę należy najpierw solidnie i uczciwie wyjaśnić, „ale nie wolno tego robić ani dziś, ani jutro, zwłaszcza że władze wiedziały o nominacji wcześniej”. Stało się jednak inaczej, a niedopuszczenie do ingresu to ewidentny przykład naruszenia konkordatu, który sprzeciwia się ingerencji władz państwowych w obsadzanie urzędów kościelnych.
Według autora książki, to nie Papież wymusił rezygnację ks. abp. Wielgusa – jak w tamtych dniach szeroko pisano w mediach – lecz ówczesny nuncjusz apostolski w Polsce, powołując się na „wolę Ojca Świętego…”. „Osobę najważniejszą w tej sprawie, czyli Ojca Świętego, poinformowano o rezygnacji metropolity o wiele później, już po ogłoszeniu i rozpowszechnieniu w mediach komunikatu Nuncjatury Apostolskiej w Warszawie, który stwierdzał, że… ’Ojciec Święty przyjął rezygnację ks. abp. Stanisława Wielgusa’” – czytamy w książce. Zatem Papież w momencie wydawania tego dokumentu w Warszawie miał nawet nic nie wiedzieć o rezygnacji metropolity warszawskiego.
Zawiodły osoby i instytucje
Najbardziej poruszające w tej książce jest to, że według analizowanych przez autora faktów widać, że w tej sprawie zawiodło wiele osób, a także instytucji. Historycy, dziennikarze, niektórzy hierarchowie oraz duchowni, szczególnie ci „medialni”, działali, jakby od początku przyjęli ten sam pewnik – „winny”. Wydano wyrok bez sądu, łamiąc podstawową zasadę domniemania niewinności, gdy nie ma wiarygodnych dowodów. Zawiódł IPN, Rzecznik Praw Obywatelskich, Kościelna Komisja Historyczna, najwyższe władze państwowe. Zniszczono człowieka. Złamany został konkordat poprzez naruszenie przez państwo zasady swobody obsady stanowisk kościelnych.
I jeszcze jedno. Głównymi oskar- życielami ks. abp. Wielgusa stali się dziennikarze, którzy kojarzeni byli i są z Kościołem i prawicą. Do dziś żaden z nich publicznie nie wycofał się ze swoich zarzutów, nie mówiąc już o jakiejś formie przeproszenia księdza arcybiskupa. W tym kontekście nie dziwi już tak zmowa milczenia, jaką okryto obecną od kilku miesięcy na rynku księgarskim książkę „Zamach na Arcybiskupa”.
Sławomir Jagodziński
Książkę Sebastiana Karczewskiego „Zamach na Arcybiskupa” można nabyć w księgarniach „Naszego Dziennika”: w Warszawie, al. Solidarności 83/89 tel. (22) 850 60 20, e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.; w Krakowie, ul. Starowiślna 49, tel. (12) 431 02 45, e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.; lub w wydawnictwie Veritatis Splendor, tel. (22) 300 22 72, tel. kom. 884 799 767, 533 111 939, www.veritatissplendor.pl
za:http://www.naszdziennik.pl/wp/60979,wstrzasajace-kulisy-zamachu.html
Z Sebastianem Karczewskim, autorem książki „Zamach na Arcybiskupa. Kulisy wielkiej mistyfikacji”, rozmawia Sławomir Jagodziński
„Zamach na Arcybiskupa” to książka, która ukazuje kulisy oskarżenia ks. abp. Stanisława Wielgusa o współpracę ze służbami PRL. Ktoś może zapytać: czy jest sens wracać do wydarzeń sprzed tylu lat?
– Na przełomie 2006 i 2007 roku fałszywym oskarżeniem wyrządzono ogromną krzywdę nie tylko księdzu arcybiskupowi, ale całemu Kościołowi katolickiemu, a nawet całemu społeczeństwu. W ciągu tych blisko 7 lat nikt nawet nie podjął próby jej naprawienia i zadośćuczynienia, choć wiele osób ma świadomość, że w tej sprawie popełniły błąd. Krzywd spowodowanych zamachem na metropolitę warszawskiego nie da się zarówno dokładnie policzyć, jak też w adekwatnej mierze wynagrodzić. Nie znaczy to jednak, że nad wyrządzonym złem należy przejść obojętnie. W takim zakresie, w jakim można to uczynić, trzeba tę krzywdę naprawić. To jest obowiązek. Zwłaszcza że negatywne skutki tego zamachu Kościół katolicki w Polsce odczuwa do dzisiaj…
W książce opisane są działania wielu osób, które odegrały znaczącą rolę w tym, aby nie dopuścić na stolicę biskupią w Warszawie ks. abp. Wielgusa. Czy prosił je Pan o wyjaśnienia w tej sprawie?
– Tak. Szereg osób, także duchownych, odpowiedziało na moje pytania. Byli jednak tacy, którzy je zignorowali. Byli również tacy, którzy odpowiedzi odmówili…
Nie boi się Pan oskarżenia, że stawianie w złym świetle niektórych duchownych to działanie na szkodę Kościoła?
– Odpowiem cytatem zawartym w Słowie Biskupów Polskich z 12 stycznia 2007 roku: „Kościół nie boi się prawdy, nawet jeżeli jest to prawda trudna, zawstydzająca, a dochodzenie do niej czasem jest bardzo bolesne”. Przygotowując tę publikację, rozmawiałem z setkami osób, w tym z wieloma księżmi i biskupami. Proszę wziąć pod uwagę fakt, że trwało to kilka lat. Decyzja o publikacji książki nie jest więc owocem nagłego przypływu dziennikarskich emocji, lecz wynikiem długiej refleksji, nie tylko mojej. Jeśli mogę coś dodać, to tylko tyle, że fakty opisane w tej publikacji w rzeczywistości nigdy nie powinny były mieć miejsca. Niestety, to wydarzyło się naprawdę…
W książce „Zamach na Arcybiskupa” przedstawione zostały dowody na mistyfikację i wręcz wstrząsające fakty. Wydawałoby się, że ci, którzy na przełomie 2006 i 2007 roku przekonywali, iż „chodzi o prawdę” i „sprawę należy do końca wyjaśnić”, nie powinni przejść obok tego obojętnie. Tymczasem po ukazaniu się publikacji w mediach zapadło całkowite milczenie w tej sprawie. Co jest tego powodem?
– We współczesnej Polsce, tak jak w czasach komunistycznej PRL, mamy do czynienia z pewnego rodzaju cenzurą. Jak kiedyś, tak i najwyraźniej dziś w większości polskojęzycznych mediów dba się o to, by przekazywane informacje zgodne były z „jedynie słuszną linią” w danej sprawie. Różnica polega jedynie na tym, iż w czasach komunistycznego reżimu do czuwania nad tym potrzebna była instytucja cenzora. Dziś natomiast dziennikarze cenzurują się sami, nie podejmując tematów, które odbiegają od politycznej poprawności.
Cały lincz na ks. abp. Wielgusie odbywał się przede wszystkim w mediach. Co powinni, Pana zdaniem, uczynić ci dziennikarze i redaktorzy, którzy przed blisko 7 laty krzyczeli: „agent”, „karierowicz”, „kłamca”?
– Kilkanaście lat temu w Skoczowie bł. Jan Paweł II mówił, że Polska „woła dzisiaj nade wszystko o ludzi sumienia”. Ja wierzę, że to sumienie się w nich obudzi. Czasami może potrzeba na to trochę czasu… Każdy może popełnić błąd, każdy może się pomylić. Ale trzeba umieć się do tego błędu przyznać. Trzeba umieć przeprosić. Trzeba choćby starać się zadośćuczynić. To jedna z cech ludzi sumienia…
Czy jest Pan wrogiem lustracji?
– Nie jestem wrogiem tego, co nazywamy lustracją, o ile jej podstawowym kryterium jest prawda. Jestem natomiast wrogiem takiej lustracji, w której od prawdy ważniejszy staje się interes polityczny.
Dziękuję za rozmowę.
Książkę Sebastiana Karczewskiego „Zamach na Arcybiskupa” można nabyć w księgarniach „Naszego Dziennika”: w Warszawie, al. Solidarności 83/89 tel. (22) 850 60 20, e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.; w Krakowie, ul. Starowiślna 49, tel. (12) 431 02 45, e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.; lub w wydawnictwie Veritatis Splendor, tel. (22) 300 22 72, tel. kom. 884 799 767, 533 111 939, www.veritatissplendor.pl
Sławomir Jagodziński
za: http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/61124.html
Sygnał do ataku
W książce autor przytacza ogromną liczbę wypowiedzi, wywiadów, komentarzy, jakich w tamtym czasie ochoczo udzielali liczni redaktorzy, historycy czy politycy. Najciekawsze jest to, że niektórzy podczas przesłuchań w prokuraturze nie potwierdzali już tak chętnie wypowiadanych w mediach oskarżeń. Przykładem jest redaktor naczelny „Gazety Polskiej”, która zainicjowała atak na ks. abp. Wielgusa, powołując się na zawartość „zgromadzonych przez IPN” dokumentów. W publikacji z 20 grudnia 2006 r. Tomasz Sakiewicz napisał: „Informację sprawdziliśmy z niezwykłą starannością”. Zupełnie inaczej wygląda to w cytowanym przez autora książki protokole z przesłuchania Sakiewicza w charakterze świadka w prokuraturze z lipca 2009 roku. „Z tego, co wiem, w momencie publikacji pierwszego tekstu z dnia 20 grudnia 2006 r. nie dysponowaliśmy żadnymi dokumentami dotyczącymi współpracy biskupa Wielgusa” – zeznał redaktor naczelny „Gazety Polskiej”. Ale dla innych mediów, i nie tylko, teksty w tym tygodniku stały się sygnałem do ataku, którego finałem było niedopuszczenie do objęcia urzędu przez nowego metropolitę warszawskiego.
Odwołanie ingresu
Jak ujawnia Karczewski, odwołanie ingresu, który miał się odbyć w niedzielę, 7 stycznia, poprzedziło sobotnie spotkanie w Pałacu Prezydenckim w Warszawie. „Jego gospodarzem był prezydent RP Lech Kaczyński. Gośćmi natomiast: abp Józef Kowalczyk – nuncjusz apostolski w Polsce, abp Józef Michalik – przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, oraz bp Piotr Libera – sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski. Podczas spotkania ustalono, że nominowany przez Benedykta XVI nowy metropolita warszawski nie może wypełniać swojego urzędu, więc podczas Mszy św. następnego dnia zrzeknie się urzędu…” – czytamy w książce. Ksiądz arcybiskup Michalik, który opuścił pałac wcześniej, był zdania, że sprawę należy najpierw solidnie i uczciwie wyjaśnić, „ale nie wolno tego robić ani dziś, ani jutro, zwłaszcza że władze wiedziały o nominacji wcześniej”. Stało się jednak inaczej, a niedopuszczenie do ingresu to ewidentny przykład naruszenia konkordatu, który sprzeciwia się ingerencji władz państwowych w obsadzanie urzędów kościelnych.
Według autora książki, to nie Papież wymusił rezygnację ks. abp. Wielgusa – jak w tamtych dniach szeroko pisano w mediach – lecz ówczesny nuncjusz apostolski w Polsce, powołując się na „wolę Ojca Świętego…”. „Osobę najważniejszą w tej sprawie, czyli Ojca Świętego, poinformowano o rezygnacji metropolity o wiele później, już po ogłoszeniu i rozpowszechnieniu w mediach komunikatu Nuncjatury Apostolskiej w Warszawie, który stwierdzał, że… ’Ojciec Święty przyjął rezygnację ks. abp. Stanisława Wielgusa’” – czytamy w książce. Zatem Papież w momencie wydawania tego dokumentu w Warszawie miał nawet nic nie wiedzieć o rezygnacji metropolity warszawskiego.
Zawiodły osoby i instytucje
Najbardziej poruszające w tej książce jest to, że według analizowanych przez autora faktów widać, że w tej sprawie zawiodło wiele osób, a także instytucji. Historycy, dziennikarze, niektórzy hierarchowie oraz duchowni, szczególnie ci „medialni”, działali, jakby od początku przyjęli ten sam pewnik – „winny”. Wydano wyrok bez sądu, łamiąc podstawową zasadę domniemania niewinności, gdy nie ma wiarygodnych dowodów. Zawiódł IPN, Rzecznik Praw Obywatelskich, Kościelna Komisja Historyczna, najwyższe władze państwowe. Zniszczono człowieka. Złamany został konkordat poprzez naruszenie przez państwo zasady swobody obsady stanowisk kościelnych.
I jeszcze jedno. Głównymi oskar- życielami ks. abp. Wielgusa stali się dziennikarze, którzy kojarzeni byli i są z Kościołem i prawicą. Do dziś żaden z nich publicznie nie wycofał się ze swoich zarzutów, nie mówiąc już o jakiejś formie przeproszenia księdza arcybiskupa. W tym kontekście nie dziwi już tak zmowa milczenia, jaką okryto obecną od kilku miesięcy na rynku księgarskim książkę „Zamach na Arcybiskupa”.
Sławomir Jagodziński
Książkę Sebastiana Karczewskiego „Zamach na Arcybiskupa” można nabyć w księgarniach „Naszego Dziennika”: w Warszawie, al. Solidarności 83/89 tel. (22) 850 60 20, e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.; w Krakowie, ul. Starowiślna 49, tel. (12) 431 02 45, e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.; lub w wydawnictwie Veritatis Splendor, tel. (22) 300 22 72, tel. kom. 884 799 767, 533 111 939, www.veritatissplendor.pl
za:http://www.naszdziennik.pl/wp/60979,wstrzasajace-kulisy-zamachu.html
***
Najgorsza jest obojętność na zło
Najgorsza jest obojętność na zło
Z Sebastianem Karczewskim, autorem książki „Zamach na Arcybiskupa. Kulisy wielkiej mistyfikacji”, rozmawia Sławomir Jagodziński
„Zamach na Arcybiskupa” to książka, która ukazuje kulisy oskarżenia ks. abp. Stanisława Wielgusa o współpracę ze służbami PRL. Ktoś może zapytać: czy jest sens wracać do wydarzeń sprzed tylu lat?
– Na przełomie 2006 i 2007 roku fałszywym oskarżeniem wyrządzono ogromną krzywdę nie tylko księdzu arcybiskupowi, ale całemu Kościołowi katolickiemu, a nawet całemu społeczeństwu. W ciągu tych blisko 7 lat nikt nawet nie podjął próby jej naprawienia i zadośćuczynienia, choć wiele osób ma świadomość, że w tej sprawie popełniły błąd. Krzywd spowodowanych zamachem na metropolitę warszawskiego nie da się zarówno dokładnie policzyć, jak też w adekwatnej mierze wynagrodzić. Nie znaczy to jednak, że nad wyrządzonym złem należy przejść obojętnie. W takim zakresie, w jakim można to uczynić, trzeba tę krzywdę naprawić. To jest obowiązek. Zwłaszcza że negatywne skutki tego zamachu Kościół katolicki w Polsce odczuwa do dzisiaj…
W książce opisane są działania wielu osób, które odegrały znaczącą rolę w tym, aby nie dopuścić na stolicę biskupią w Warszawie ks. abp. Wielgusa. Czy prosił je Pan o wyjaśnienia w tej sprawie?
– Tak. Szereg osób, także duchownych, odpowiedziało na moje pytania. Byli jednak tacy, którzy je zignorowali. Byli również tacy, którzy odpowiedzi odmówili…
Nie boi się Pan oskarżenia, że stawianie w złym świetle niektórych duchownych to działanie na szkodę Kościoła?
– Odpowiem cytatem zawartym w Słowie Biskupów Polskich z 12 stycznia 2007 roku: „Kościół nie boi się prawdy, nawet jeżeli jest to prawda trudna, zawstydzająca, a dochodzenie do niej czasem jest bardzo bolesne”. Przygotowując tę publikację, rozmawiałem z setkami osób, w tym z wieloma księżmi i biskupami. Proszę wziąć pod uwagę fakt, że trwało to kilka lat. Decyzja o publikacji książki nie jest więc owocem nagłego przypływu dziennikarskich emocji, lecz wynikiem długiej refleksji, nie tylko mojej. Jeśli mogę coś dodać, to tylko tyle, że fakty opisane w tej publikacji w rzeczywistości nigdy nie powinny były mieć miejsca. Niestety, to wydarzyło się naprawdę…
W książce „Zamach na Arcybiskupa” przedstawione zostały dowody na mistyfikację i wręcz wstrząsające fakty. Wydawałoby się, że ci, którzy na przełomie 2006 i 2007 roku przekonywali, iż „chodzi o prawdę” i „sprawę należy do końca wyjaśnić”, nie powinni przejść obok tego obojętnie. Tymczasem po ukazaniu się publikacji w mediach zapadło całkowite milczenie w tej sprawie. Co jest tego powodem?
– We współczesnej Polsce, tak jak w czasach komunistycznej PRL, mamy do czynienia z pewnego rodzaju cenzurą. Jak kiedyś, tak i najwyraźniej dziś w większości polskojęzycznych mediów dba się o to, by przekazywane informacje zgodne były z „jedynie słuszną linią” w danej sprawie. Różnica polega jedynie na tym, iż w czasach komunistycznego reżimu do czuwania nad tym potrzebna była instytucja cenzora. Dziś natomiast dziennikarze cenzurują się sami, nie podejmując tematów, które odbiegają od politycznej poprawności.
Cały lincz na ks. abp. Wielgusie odbywał się przede wszystkim w mediach. Co powinni, Pana zdaniem, uczynić ci dziennikarze i redaktorzy, którzy przed blisko 7 laty krzyczeli: „agent”, „karierowicz”, „kłamca”?
– Kilkanaście lat temu w Skoczowie bł. Jan Paweł II mówił, że Polska „woła dzisiaj nade wszystko o ludzi sumienia”. Ja wierzę, że to sumienie się w nich obudzi. Czasami może potrzeba na to trochę czasu… Każdy może popełnić błąd, każdy może się pomylić. Ale trzeba umieć się do tego błędu przyznać. Trzeba umieć przeprosić. Trzeba choćby starać się zadośćuczynić. To jedna z cech ludzi sumienia…
Czy jest Pan wrogiem lustracji?
– Nie jestem wrogiem tego, co nazywamy lustracją, o ile jej podstawowym kryterium jest prawda. Jestem natomiast wrogiem takiej lustracji, w której od prawdy ważniejszy staje się interes polityczny.
Dziękuję za rozmowę.
Książkę Sebastiana Karczewskiego „Zamach na Arcybiskupa” można nabyć w księgarniach „Naszego Dziennika”: w Warszawie, al. Solidarności 83/89 tel. (22) 850 60 20, e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.; w Krakowie, ul. Starowiślna 49, tel. (12) 431 02 45, e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.; lub w wydawnictwie Veritatis Splendor, tel. (22) 300 22 72, tel. kom. 884 799 767, 533 111 939, www.veritatissplendor.pl
Sławomir Jagodziński
za: http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/61124.html