Powstały w 1957 roku film Ingmara Bergmana „Siódma pieczęć” opowiada niezwykłą historię. Powracający z krucjaty  rycerz Antonius Block, dręczony wątpliwościami, spotyka na swojej drodze Śmierć.  Antonius proponuje jej pojedynek szachowy, od wyniku którego będzie zależeć jego życie. Ma nadzieję, że Śmierć  odpowie mu na dręczące go pytania oraz oddali jego wątpliwości na temat istnienia Boga. Antonius  skarży się: „ Dlaczego nie mogę zapomnieć o Bogu? Dlaczego On trwa nadal w poniżeniu i bólu, mimo, że złorzeczę Mu nieustannie i pragnę wyrwać Go z serca? Dlaczego mimo wszystko stanowi On tę trudną do zniesienia rzeczywistość, której nie mogę się pozbyć? …Chcę wiedzieć – nie wierzyć, nie chcę gubić się w przypuszczeniach, chcę wiedzieć. Chcę by Bóg wyciągnął ku  mnie ramiona, by objawił mi się osobiście, by do mnie przemówił….  Moje życie stało się czczą gonitwą, nieustannym błądzeniem, rozwlekłą mową bez znaczenia/…/Wołam do Niego w ciemności, ale tam chyba nie ma nikogo”. W duszy rycerza  jest pustka, mówi: „Życie jest niegodnym, pełnym upokorzeń koszmarem. Nie można żyć stale w obliczu śmierci, w przeświadczeniu, że wszystko jest nicością”. Domyślając się , że śmierć chce zabrać życie  jego przyjaciołom celowo przegrywa partię ze Śmiercią, odwracając  jej uwagę od uciekającej rodziny. Być może, według Bergmana, dla rycerza przełamaniem siódmej pieczęci okazało się ostateczne — nieuchronne spotkanie ze śmiercią, które przyniosło mu  odpowiedź na nurtujące go pytania, znalezienie sensu życia, oraz pogodzenie się z własnym nieuniknionym losem. Na pytanie/ Bergmana/, które dręczy wszystkich ludzi odpowiada w Ewangelii Chrystus, który pokonał śmierć: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem, kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we mnie nie umrze na wieki” /J 11,25/.