Jednym z najważniejszych procesów cywilizacyjnych, który w przeszłości doprowadził do powstania politycznej i kulturowej wspólnoty wielu narodów europejskich był na przełomie X i XI wieku „renesans ottoński”.
Ten trwający ponad całe stulecie prąd polityczny i umysłowy, związany z panowaniem saskich cesarzy z dynastii ottońskiej i chrsytianizacją Europy środkowej i północnej, spowodował wówczas narodziny dwóch nowych europejskich państw- Polski i Węgier. Po tysiącu lat od tamtych wydarzeń stał się także zalążkiem nowego porządku, który zaowocował powstaniem dzisiejszej Unii Europejskiej.
W symboliczny sposób rok 1000 był więc dla tej części Europy zarówno początkiem ich narodowej historii, jak też utrwaleniem na ogromnym obszarze naszego kontynentu wiary chrześcijańskiej. Bolesław Chrobry i Stefan I Wielki, pierwsi koronowani za zgodą ówczesnego papieża Sylwestra II i cesarza Ottona III władcy Polski i Węgier, dzięki temu, że wprowadzili swoje kraje do chrześcijańskiej rodziny narodów europejskich stali się w nich narodowymi bohaterami. Ich polityczne związki z restytuowanym Cesarstwem Zachodniorzymskim i podporządkowanie się religijnej instytucji papiestwa przez tysiąc lat decydowało o katolickiej tożsamości obydwu naszych narodów, które dzięki przyjęciu chrześcijaństwa w obrządku zachodniorzymskim stały się na setki lat lokalnymi potęgami .
Za wszystkimi tymi wydarzeniami stały jednak konkretne postaci bez których ten wielki przełom nie byłby w ogóle możliwy. Należały do nich wybitne osobowości pierwszych misjonarzy roku 1000, którzy zostali patronami zarówno Polski jak i Węgier. Byli to między innymi św. Brunon z Kwerfurtu, św. Wojciech- Adalbert, pierwszy arcybiskup Estergom Astrich oraz polski misjonarz św. Andrzej-Świerad, który zmarł jako pustelnik w jednym z węgierskich klasztorów w Nitrze. W innym z dawnych węgierskich opactw benedyktyńskich w Ossaiach, swój wieczny spoczynek znalazł także jeden z pierwszych piastowskich królów, Bolesław Śmiały.
Późniejsze dynastyczne związki Piastów i Arpadów trwające niemal przez całe średniowiecze oraz przyjazne stosunki Węgrów i Polaków potwierdzały jedynie trwały chrześcijański fundament przyjaźni obydwu naszych narodów i ich tysiącletniej już, rzeczywistej współpracy. Warto tu jednak podkreślić, że w roku 1000 także Dania, Norwegia, Szwecja i Islandia znalazły się w bezpośredniej sferze wpływów zachodnioeuropejskiego kręgu kulturowego.
Setki najstarszych romańskich zabytków architektonicznych, które w każdym z tych krajów są ich najcenniejszymi historycznymi zabytkami poświadcza jedynie ich chrześcijańskie korzenie. Trzeba jednak pamiętać, że zarówno przed dziesięcioma wiekami, tak i na przełomie drugiego i trzeciego tysiąclecia naszej ery, kiedy po upadku wschodnioeuropejskich reżimów komunistycznych dawne kraje takie jak Polska, Węgry, Wschodnie Niemcy, Czechy i Słowacja powróciły do swych narodowych korzeni i tradycji stając się członkami Unii Europejskiej, to właśnie etos chrześcijański i zachodnioeuropejski model demokracji stały się fundamentami, na których odbudowano po ponurej epoce marksizmu-leninizmu wszystkie te kraje. Dziś po dwudziestu latach od tamtych przemian, kiedy w wielu z europejskich krajach poprzez ich ateizację po raz kolejny zagrożona została istotna część kulturowego dziedzictwa Europy przypominanie o jej chrześcijańskich źródłach staje się pewnego rodzaju intelektualnym obowiązkiem Europejczyków. Dzisiejsi Polacy i Węgrzy wydają się obecnie bardzo dobrymi ambasadorami tej idei.
W symboliczny sposób rok 1000 był więc dla tej części Europy zarówno początkiem ich narodowej historii, jak też utrwaleniem na ogromnym obszarze naszego kontynentu wiary chrześcijańskiej. Bolesław Chrobry i Stefan I Wielki, pierwsi koronowani za zgodą ówczesnego papieża Sylwestra II i cesarza Ottona III władcy Polski i Węgier, dzięki temu, że wprowadzili swoje kraje do chrześcijańskiej rodziny narodów europejskich stali się w nich narodowymi bohaterami. Ich polityczne związki z restytuowanym Cesarstwem Zachodniorzymskim i podporządkowanie się religijnej instytucji papiestwa przez tysiąc lat decydowało o katolickiej tożsamości obydwu naszych narodów, które dzięki przyjęciu chrześcijaństwa w obrządku zachodniorzymskim stały się na setki lat lokalnymi potęgami .
Za wszystkimi tymi wydarzeniami stały jednak konkretne postaci bez których ten wielki przełom nie byłby w ogóle możliwy. Należały do nich wybitne osobowości pierwszych misjonarzy roku 1000, którzy zostali patronami zarówno Polski jak i Węgier. Byli to między innymi św. Brunon z Kwerfurtu, św. Wojciech- Adalbert, pierwszy arcybiskup Estergom Astrich oraz polski misjonarz św. Andrzej-Świerad, który zmarł jako pustelnik w jednym z węgierskich klasztorów w Nitrze. W innym z dawnych węgierskich opactw benedyktyńskich w Ossaiach, swój wieczny spoczynek znalazł także jeden z pierwszych piastowskich królów, Bolesław Śmiały.
Późniejsze dynastyczne związki Piastów i Arpadów trwające niemal przez całe średniowiecze oraz przyjazne stosunki Węgrów i Polaków potwierdzały jedynie trwały chrześcijański fundament przyjaźni obydwu naszych narodów i ich tysiącletniej już, rzeczywistej współpracy. Warto tu jednak podkreślić, że w roku 1000 także Dania, Norwegia, Szwecja i Islandia znalazły się w bezpośredniej sferze wpływów zachodnioeuropejskiego kręgu kulturowego.
Setki najstarszych romańskich zabytków architektonicznych, które w każdym z tych krajów są ich najcenniejszymi historycznymi zabytkami poświadcza jedynie ich chrześcijańskie korzenie. Trzeba jednak pamiętać, że zarówno przed dziesięcioma wiekami, tak i na przełomie drugiego i trzeciego tysiąclecia naszej ery, kiedy po upadku wschodnioeuropejskich reżimów komunistycznych dawne kraje takie jak Polska, Węgry, Wschodnie Niemcy, Czechy i Słowacja powróciły do swych narodowych korzeni i tradycji stając się członkami Unii Europejskiej, to właśnie etos chrześcijański i zachodnioeuropejski model demokracji stały się fundamentami, na których odbudowano po ponurej epoce marksizmu-leninizmu wszystkie te kraje. Dziś po dwudziestu latach od tamtych przemian, kiedy w wielu z europejskich krajach poprzez ich ateizację po raz kolejny zagrożona została istotna część kulturowego dziedzictwa Europy przypominanie o jej chrześcijańskich źródłach staje się pewnego rodzaju intelektualnym obowiązkiem Europejczyków. Dzisiejsi Polacy i Węgrzy wydają się obecnie bardzo dobrymi ambasadorami tej idei.