Żyjemy w czasach gdy dzięki komunikacji przez środki masowego przekazu: prasę, radio, telewizję i Internet świat stał się „globalną wioską”. Informacja o każdym wydarzeniu jest rozpowszechniana prawie natychmiast. Nic zaskakującego, że środki masowego przekazu służą także do głoszenia przesłania ewangelii. Już w XIX wieku dostrzeżono potęgę oddziaływania prasy. Dzisiaj kiedy społeczeństwa narażone są na dechrystianizację zarówno przez  procesy sekularyzacji jak przez zamierzoną laicyzację i narzucanie ideologii sekularyzmu, rola i znaczenie katolickich mediów niepomiernie wzrasta.

Chociaż w krajach  europejskich większość społeczeństw jest katolicka, to katolickie media stanowią jedynie 1,5 do 2 % ogółu mediów. Pozostałe media nawet jeśli nie przeciwstawiają się nauce Kościoła wprost, to jednak często opierają się na innych systemach wartości i innej, obcej chrześcijaństwu antropologii. Ogromne znaczenie w tych mediach ma ideologia „poprawności politycznej” opierająca się na tzw. neomarksizmie. Wierzący czują się marginalizowani i ignorowani, poddani niechcianej indoktrynacji. Stąd znaczenie mediów katolickich głoszących jasne i wyraźne zasady chrześcijańskiej koncepcji życia dla zachowania własnej tożsamości i wierności nauce Kościoła.

W sytuacji gdy grozi nam ujednolicone myślenie, dyktatura relatywizmu, gdy nie chcemy się zagubić w chaosie napływających zewsząd, lub selekcjonowanych tendencyjnie informacji, gdy zdajemy sobie sprawę, że  słowa mają ogromną siłę rażenia, aby uchronić się przed konformizmem potrzebna jest odwaga bycia znakiem sprzeciwu i kurs pod prąd narzucanej ideologii.  Media katolickie powinny być przewodnikiem, ukazywać horyzonty i archipelagi prawdy i budzić sumienia.