Pismo Święte głosi znikomość i zarazem wielkość człowieka. Z jednej strony ostrzega nas: jesteś prochem i w proch się obrócisz (Rdz 3, 19). Z drugiej strony zapewnia: jesteś kimś wielkim, gdyż dla ciebie został stworzony ten wspaniały świat.
Nasze doczesne życie rozgrywa się między tymi dwoma biegunami.

Jesteśmy przemijającymi, maleńkimi istotami pozornie bez znaczenia, punkcikami wobec bezmiaru kosmosu, jak ziarnka piasku lub pyłek prochu. Powstajemy z popiołu, krótko rozkwitamy jak kwiaty na łące (Iz 40, 6), przemijamy, aby znów stać się popiołem.
Uprzytomnienie tego wystarcza, aby pozbyć się wszelkiej pychy i wyniosłości. Byłoby śmieszne, by domagać się, że wszystko na świecie musi się kręcić wokół nas. Jednak to tylko część prawdy o naszym powołaniu, o sensie naszego istnienia.
Gdyby prawda o przemijalności i przygodności była jedyną prawdą, prowadziłoby to do zwątpienia. Nasza praca i wysiłki, cierpienia i radości byłyby daremne, bez znaczenia. Dlatego pociesza nas inna prawda: dla ciebie Bóg stworzył świat. Każdy człowiek jest niezastąpionym, jedynym i niezwykłym pomysłem Boga.

Każdy z nas jest cudem na tej ziemi. Przemijamy jak proch, ale zarazem jesteśmy nieskończenie cenni, gdyż sam Bóg nas pragnął, ukochał, powołał do istnienia. Obie te prawdy są zasadne.
Genialny myśliciel Blaise Pascal powiedział: „Czymże jest człowiek? Niczym wobec nieskończoności, ale zarazem wszystkim wobec nicości, łącznikiem między nicością i wszechświatem”.

Aby w pełni wykorzystać czas Wielkiego Postu jako czas nawrócenia i przebaczenia, warto się zwrócić do tych dwóch prawd o naszym życiu.
Mimo naszej przemijalności, kruchości, znikomości, jesteśmy powołani do życia wiecznego. Popiół przypomina nam, że jesteśmy prochem i w proch się obrócimy, ale znak Krzyża obiecuje nam udział w światłości Zmartwychwstania.

Ks.dr Waldemar Kulbat