„Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą, a wiecie, że żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego” (1 J 3, 15).
Czy te słowa Pisma Świętego rzeczywiście wyblakły i straciły na znaczeniu w ludzkich sercach? Każdego wieczoru młodzi ludzie,

dorastający chłopcy i dziewczęta oglądają na ekranach filmowych czy telewizyjnych setki scen przemocy, zabijania, torturowania. Dzienniki telewizyjne, filmy, epatują przemocą. Do tego dochodzą mordercze gry komputerowe, pornografia, która skutecznie odczłowiecza ludzkie ciało. Dla widzów nie jest ono już świątynią Ducha Świętego, jak naucza chrześcijańska wiara, ale staje się jedynie rodzajem towaru, przedmiotem do wykorzystania i odrzucenia.

W tym kontekście zdeprawowanej kultury, odczłowieczonej, wynaturzonej, a często bluźnierczej sztuki trzeba widzieć fatalne skutki tej diabelskiej indoktrynacji: tzn. bezsensowną agresję, przemoc, a nawet morderstwa. Piszę to po kolejnym zabójstwie, z wielu, które są dokonywane w wielkich miastach a także nawet w małych miejscowościach naszego kraju.

Jak dzieje się zazwyczaj po tego rodzaju tragedii napisano wiele artykułów, wygłoszono wiele komentarzy, opublikowano wiele rad: jak zapobiegać, przeciwdziałać, kontrolować, zwiększać liczbę patroli, zawieszać kamery monitorujące teren miasta. Relatywnie mało pisze się, czy mówi o tragedii młodego człowieka,któremu odebrano życie, o tragedii rodziny, która straciła syna, brata, przyjaciela, mało się pisze o dramacie przestępcy oraz jego rodziców i bliskich, który przekreślił także własne życie, własną przyszłość.

Czy nadal będziemy biernie patrzeć na deprawowanie młodych ludzi? Przyglądać się bezmyślnie niszczeniu autorytetu nauczycieli, wychowawców, katechetów, rodziców?

Nie wystarczą najbardziej liczne patrole, gdyż „Z wnętrza, ludzkiego serca pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa,chciwości, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota” (Mk 7, 21–22).