Nawrócenie to powrót do domu Ojca. To odkrycie, że szukanie szczęścia poza Bogiem jest iluzją. „Niespokojne jest ludzkie serce, dopóki nie spocznie w Bogu” - wyznaje św. Augustyn. Przyjemności zmysłowe, dążenie do władzy, kariera, pieniądze, sława, ambicja, nie zaspokoją jednak głodu ludzkiego serca. Potwierdza to historia marnotrawnego syna/ Łk 15,17-18/, oraz historia króla Dawida/ 2 Sam 12,1-14/. Syn Marnotrawny dochodzi do przekonania, że odchodząc z domu Ojca, będzie szczęśliwy. Dawida pokonuje pożądliwość ciała. Na  pytanie: jaki jest cel ludzkiego życia? Co będzie ze mną po śmierci? W jaki sposób mogę osiągnąć zbawienie? Odpowiada  Zbawiciel: „Ja jestem Drogą i Prawdą i Życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 4, 16). Obiecał  także: „W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. (...) Idę przecież przygotować wam miejsce” (J 14, 2). Natomiast św. Paweł, kiedy spotkał Jezusa pod Damaszkiem, nawraca się, a w Liście do Filipian wyznaje: „(...) wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego (...)” (3, 8). Nawrócenie wiąże się z odkryciem Bożego planu i naszego miejsca w nim, to powrót do jakiegoś pierwotnego zamysłu, w którym zawiera się prawda o człowieku. Człowiek staje wobec problemu wiary. Albo wierzy, że jest jakiś Boży plan, w świetle którego życie nabiera sensu; albo wyznaje, że świat jest  chaosem, w którym życie ludzie jest dziełem przypadku i nie ma żadnego sensu. W historii swojego nawrócenia św. Paweł widzi powrót do pierwotnego zamysłu Boga. W Liście do Galatów wyznaje: „(...) wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską swoją” (Gal 1, 15-16).  Historia marnotrawnego syna oraz historia króla Dawida ma szczęśliwe zakończenie. Odnaleźli pokój i szczęście w ramionach kochającego Ojca.

za: Ks. Waldemar Kulbat  /wkulbat.pl/