Na widok pojazdu z paleniskiem i smołą, który służył do naprawiania dziur w asfalcie rozbawione dzieci wołały –patrzcie jedzie piekiełko! Tymczasem w naszym życiu mamy do czynienia z prawdziwymi piekłami cierpienia, uzależnień od alkoholu, narkotyków, nienawiści, beznadziei, rozpaczy. Wielu nie potrafi znaleźć wyjścia z zaklętego kręgu piekła, które człowiek sam sobie stwarza przez egoizm, chciwość, nieczystość, zazdrość. Tymczasem Chrystus przez Misterium paschy przynosi nam możliwość wybawienia od naszych udręczeń i nadzieję. Ewangelia mówi o zstąpieniu Chrystusa do piekieł. Chrystus ratuje od duchowej śmierci wszystkich zagubionych, schodzi zarówno do tych, którzy nie doszli do kresu życia, ale także do tych, którzy czekali na wybawienie od początku istnienia ludzkości, przekracza czas i przestrzeń. Jezus  biorąc człowieka za rękę, otwiera przed nim drogę ku  rzeczywistości, którą nazywamy niebem. My już jesteśmy odkupieni przez Pana i po śmierci stajemy przed Jego Obliczem. Na pewno  wszyscy, w mniejszym lub większym stopniu, będziemy potrzebowali oczyszczenia. Spojrzenie Jezusa oczyszcza nas i uzdalnia do życia z Bogiem, ze świętymi,  z naszymi bliskimi, którzy nas poprzedzili. Pisał o tym oczyszczeniu Jan Paweł II: „Krzyż stanowi najgłębsze pochylenie się Bóstwa nad człowiekiem, nad tym, co człowiek — zwłaszcza w chwilach trudnych — nazywa swoim losem. Krzyż stanowi jakby dotknięcie odwieczną miłością najboleśniejszych ran ziemskiej egzystencji człowieka (...) W tajemnicy paschalnej granica tego wielorakiego zła, jakie jest udziałem człowieka w jego doczesności, zostaje jeszcze przekroczona: krzyż Chrystusa przybliża nas bowiem do najgłębszych korzeni tego zła, jakie tkwią w grzechu i śmierci” /Dives In Misericord.n. 8