Przez ciemną dolinę

Dlaczego płaczesz
Wszak mówiłeś
Wszystko swój kres ma
Zwykła kolej losu
Mówiłeś
Życia przemijanie
Ot tak
Zwyczajnie
Bez patosu

Wiara w Absolut
Zmienność bytu
Dystans do chwili
Wiedzy fosa
Nieco uczucia
Trochę sprytu
Oblec cię miały w moc herosa

Więc czemu płaczesz zagubiony
Między ogromem
Wszechwieczności
A takim
zwykłym
ludzkim bólem
który uciskiem
w piersi gości

Powietrze chwytasz otępiały
Jakieś zdarzenia
Coś tam robisz
Świat zrobił się zupełnie mały
I musisz unieść go na sobie

Oczy w ciemności masz otwarte

Myśli wyłażą wciąż z ukrycia

I krzyczą
krzyczą
tak uparcie
Za jednym Życiem
Tyle życia!?


***

/.../

Panie
Czyż tak jest kruche światło
Które nam dajesz w pięknie życia
Czyż tak blask jego zgubić łatwo
Gdy los uderzy nas z ukrycia

Czyż takie musi być istnienie
Czy wszystko dzieje się z Twej woli

Jak wytrwać z życzliwością w sercu
Gdy boli
Panie
Bardzo boli


Wybacz mi Panie czas słabości
Ciemne godziny małej wiary
Wybacz te myśli bez mądrości
Wyobrażenia lichej miary
Chcę wierzyć Panie w złudę chwili
A pokój wieczny Sprawiedliwych
Wierzyć że drogi nie pomylę
Że się nie stanę świata chciwym

Siłę też chcę mieć by nieść godnie
Czasu naszego przemijanie

Daj mi te siłę
Uczyń godnym,
Daj mi tę łaskę Wiary

Panie


A Pan
Wysłucha słów prawdziwych
I rzeknie
Niechaj tak się stanie


Krzysztof Nagrodzki