Publikacje członków OŁ KSD
Grzegorz B. Bednarek:Zapomniany misjonarz - Św. Brunon z Kwerfurtu 974-1009

Św. Brunon- Bonifacy oprócz tego, że był po św. Wojciechu i Braciach Męczennikach kolejnym przybyłym z Zachodu Europy na dwór Bolesława Chrobrego misjonarzem, wsławił się w polskiej historii również tym, iż stał się pierwszym udokumentowanym kronikarzem epoki wczesnopiastowskiej działającym bezpośrednio na ziemiach polskich już na początku XI wieku. Do historii polskiej literatury weszły między innymi: jego słynny, napisany w Polsce około roku 1008 w języku łacińskim Drugi żywot św. Wojciecha, Żywot Pięciu Braci Męczenników i List do Henryka II, w którym stanął on, jako rodowity Niemiec po stronie Bolesława Chrobrego, krytykując tym samym niemieckiego króla za jego wojenny sojusz przeciw polskiemu księciu zawarty z pogańskimi Wieletami. Ta niezwykła wręcz lojalność wobec Chrobrego oraz zaangażowanie Brunona na ówczesnych ziemiach polskich w organizację tutejszej struktury kościelnej, zakonnej i chrystianizacyjnej oraz jego zagranicznych posług dyplomatycznych, każą upatrywać w św. Brunonie głównego kontynuatora zarówno misji św. Wojciecha, jak i wielkich uniwersalistycznych planów zjednoczenia chrześcijańskiej Europy zainicjowanych przez Ottona III i papieża Sylwestra II. Można tutaj stwierdzić, iż razem z jego męczeńską śmiercią w Prusach oraz późniejszym zaginięciem w ruskim Kijowie innego misjonarza i współpracownika św. Brunona, kołobrzeskiego biskupa Reinberna, którego jako swego posła wysłał tam w roku 1013 Bolesław Chrobry, kończy się też ottońska idea zjednoczonej Europy, której szczytowym punktem był słynny Synod Gnieźnieński w roku 1000.
Po przedwczesnej śmierci cesarza Ottona III w roku 1002 i morderstwie dokonanym przez saskich grafów na Ekkharcie z Miśni, który miał być potencjalnym następcą Ottona III, późniejszej śmierci papieża Sylwestra II i martyrium Pięciu Braci Męczenników w roku 1003, św. Bruno stał się tragicznym kontynuatorem nieudanej wówczas próby pokojowego zjednoczenia europejskich chrześcijan pod patronatem ówczesnego papiestwa i berłem Świętego Cesarstwa Zachodniorzymskiego. Męczeńska śmierć Brunona, gdzieś na pograniczu piastowskiej Polski, Prus, Jaćwięży i Rusi była udokumentowanym przez kronikarzy swojej epoki epilogiem tej idei, i choćby dlatego w dzisiejszej Zjednoczonej Europie warto odwołać się do tych tragicznych postaci, które przed tysiącem lat były inicjatorami tego procesu.
Według polskich historyków panuje zgodnie przekonanie że św. Brunon-Bonifacy zamykał pierwszy etap procesu chrystianizacji Polski, która rozpoczęła się chrztem Mieszka I w roku 966. Ten krótki artykuł oprócz wspomnienia jednego z pierwszych męczenników za wiarę chrześcijańską na polskiej ziemi powinien także przybliżyć dzisiejszym odbiorcom wiedzę o tamtych czasach i wielkich postaciach „renesansu ottońskiego”, które w roku 1000 wprowadziły Polskę poprzez utworzenie Archidiecezji Gnieźnieńskiej do katolickiej rodziny narodów zachodnioeuropejskich.