Ks. Ignacy Skorupka urodził się  31 lipca 1893 na Warszawskiej Pradze w dzielnicy Wola przy ulicy Cichej 3 , jako najstarszy syn polskiego urzędnika towarzystwa ubezpieczeniowego. Jak wielu ówczesnych młodych Polaków i dobrowolnych rezerwistów wojny obronnej 1920 roku po linii     ojca    pochodził  z   zaściankowej    drobnej     szlachty z Podlasia, a ze strony matki  był potomkiem polskiego powstańca z roku 1863. Ten jego wyniesiony z domu rodzinnego polski patriotyczno-szlachecki patriotyzm połączony z  działalnością społeczną po jego bohaterskiej śmierci kontynuował później  jego brat Kazimierz, który tak samo  jak  jego brat  po 1920 roku tworzył polskie harcerstwo i został wówczas harcmistrzem.  

Ks. Ignacy Skorupka ukończył warszawskie gimnazjum  filologiczne  w Warszawie, a w roku 1909 i rozpoczął naukę w Wyższym Seminarium Warszawskim skąd w roku rozpoczęcia I wojny światowej  1914 został oddelegowany, jako  poddany   cara do    katolickiej     parafii w Petersburgu w rosyjskim Imperium Carskim.  Tutaj  zainicjował wśród polskich emigrantów powstanie kółka literackiego „Polonia”.      

Swe święcenia kapłańskie przyjął w roku 1916,  ale ze względów osobistych i  powodów rodzinnych nie zaliczył jednego z egzaminów i stracił prawo do kontynuowania nauki w petersburskiej Akademii. Prawdziwą chyba jednak przyczyną była tutaj blokada rosyjskiej, carskiej policji politycznej tzw. Ochrany, która świadomie zablokowała jego kapłańską karierę za jego zaangażowanie w promocje polskości w carskim  imperium    rosyjskim.    Jak    wiadomo z przekazów  ówczesnych świadków zorganizowano na niego też wtedy w Rosji nieudany zamach.

W roku 1917 ks. Ignacy Skorupka został  mianowany proboszczem w katolickiej parafii w Bogorodsku pod Moskwą,   gdzie   zetknął się z polskimi rodzinami zesłańców i rodzinami Polaków zesłanych wcześniej na Sybir  lub  przymusowo wcielonych do armii carskiej, które w wojennej zawierusze  poszukiwały tu swoich krewnych. Później podczas wybuchu bolszewickiej rewolucji komunistycznej pomiędzy  wrześniem  1917 a sierpniem 1918 roku pełnił funkcje   kapłana    katolickiego  w    miejscowości      Klińce w obwodzie czernichowskim skąd  powrócił  wraz z Polakami zamieszkującymi ten region do odradzającej się po 123 rosyjskich, pruskich i austriackich zaborów Polski . Tutaj też wracając pociągami opisanymi w „Przedwiośniu” przez  Stefana Żeromskiego poznał polskie rodziny z miasta Łodzi, które wraz z nim powróciły do odradzającej się Ojczyzny. To też najprawdopodobniej stało się powodem tego, że w roku 1919 został wikariuszem powstającej w Łodzi na Chojnach nowej parafii p.w. Przemienienia Pańskiego przy ulicy Rzgowskiej,  w której komitecie założycielskim byli znajomi mu Polacy, którzy przeżyli na rosyjskim zesłaniu, w carskiej armii  podczas I wojny światowej i bolszewickiej rewolucji  swoje burzliwe losy. Parafia ta stała się bowiem dla nich rodzajem  ofiary  dziękczynnej  za   ich   ocalenie i powrót z carsko-bolszewickiej Rosji. Jako polski patriota na emigracji w Rosji prowadził  jedną z pierwszych polskich drużyn skautingowych, nazywanych harcerzami, ucząc jednocześnie Polaków łaciny, greki i ich ojczystego języka wśród młodego pokolenia polskich emigrantów w Rosji. Jako społecznik zasłynął wówczas jako organizator polskiej szkoły, stowarzyszeń kulturalnych, teatru amatorskiego i polskiego sierocińca . Poprzez to stał się nieformalnym przywódcą grupy około 2000 tysięcy polskich uchodźców, z którymi w 1918 przez Kijów powrócił do Polski stając się jednym z głównych organizatorów łódzkiej, chojeńskiej parafii.  Tutaj też założył towarzystwo edukacyjne „Oświata” zajmujące się rozwojem szkolnictwa polskiej młodzieży w trudnych czasach porozbiorowych. Jesienią  roku 1919   jako   znany    społecznik, organizator  i kapłan przeniesiony został z Łodzi do  Warszawy,   gdzie  objął   funkcję notariusza i archiwisty w tutejszej Kurii Metropolitalnej.   W odradzającej  się stolicy był kapelanem  katolickiego  sierocińca Ogniska Rodziny Maryi i prefektem w kilku tutejszych szkołach. Jako kapłan głosił też patriotyczne kazania w warszawskich kościołach, między innymi w Archikatedrze Warszawskiej p.s. św. Jana Chrzciciela na Starym Mieście.

W wyniku wiosennej inwazji rosyjskich komunistycznych bolszewików na odradzającą się Polskę w roku 1920 , która miała zablokować odrodzenie się suwerennego państwa polskiego  w   dniu powszechnej mobilizacji 7 lipca 1920 roku
poprosił swe władze kościelne w Kurii Warszawskiej o zgodę na objęcie funkcji kapelana wojskowego tworzącej się armii polskiej. Prośba ta została jednak odrzucona przez ówczesnego biskupa warszawskiego lecz  po ponownej prośbie ks. Ignacego Skorupki z dnia 31 lipca złożonej na ręce  biskupa polowego Wojska Polskiego bp. Stanisława Galla otrzymał on swą upragnioną nominację na lotnego kapelana przy garnizonie praskim, stając się tym samym jedynym polskim kapelanem wojskowym w prawobrzeżnej Warszawie. Wtedy też , aż do jego bohaterskiej śmierci czternaście dni później, włączył się we frontowe realia obrony stolicy przed bolszewikami spędzając na swej kapłańskiej posłudze całe dnie i noce, gdzie błogosławił i żegnał młodych polskich żołnierzy idących na front.

W polowych szpitalach i koszarach spowiadał wówczas rekrutów, udzielał sakramentów i błogosławił polskich ochotników idących na front. Szczególnym miejscem jego duszpasterskiej działalności stało się wówczas warszawskie Gimnazjum   Władysława IV,  w którym mieściły się koszary I Batalionu 236 pułku piechoty Legii  Akademickiej, do którego zostało wcielonych wielu jego wcześniejszych uczniów . Stąd też 13 sierpnia wraz  ze swoim oddziałem wyruszył na przedpola Warszawy by walczyć z rosyjskim najeźdźcą. Wtedy też   odprawił   w    kaplicy swą ostatnią Mszę Świętą,  spisał własnoręcznie swój testament oraz odbył spowiedź, będąc świadomy swojej śmierci, a na pobliskim  cmentarzu wyspowiadał jako kapelan  młodych żołnierzy ze swojego oddziału . Następnego dnia w nocy prawie z całym swoim oddziałem zginął pod Ossowem  w wyniku bolszewickiego natarcia na polskie linie obrony Warszawy. .   

Jego bohaterska śmierć stała się jednak patriotycznym symbolem w obronie stolicy  i momentem zwrotnym  w  całej   wojnie z bolszewikami w  1920 roku i została odnotowana w specjalnym komunikacie wydanym przez polski wojskowy sztab generalny. Niestety nie wiadomo dokładnie w jakim momencie zginął ks. Ignacy Skorupka, wiadomo jedynie, że przyczyną jego śmierci była rana postrzałowa głowy. Już po zakończeniu walk   jego ciało odnalazł na bitewnym pobojowisku płk. Dobrowolski, który tak opisał to w  swoich wspomnieniach ” Obchodziłem pobojowisko po odrzuceniu bolszewików i zobaczyłem na ściernisku między trupami leżącego  twarzą  do  ziemi   księdza   w   sutannie i krzyżem w dłoni. Miał roztrzaskaną czaszkę. Czterech żołnierzy położyło ciało księdza na noszach i zaniosło do wsi”. Ciało księdza   przewieziono do Warszawy, gdzie w dniu 17 sierpnia  w   kościele   garnizonowym    przy    ulicy  Długiej, a później na cmentarzu na Powązkach miały miejsce uroczystości pogrzebowe udziałem najwyższego polskiego duchowieństwa oraz przedstawicieli polskiego rządu i generalicji. Generał Józef Haller   udekorował trumnę poległego kapłana nadanym mu pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Jako narodowy bohater ks. Ignacy Skorupka był w okresie międzywojennym postacią bardzo znaną, jednak po wybuchu II wojny światowej zarówno okupacyjne  niemieckie władze hitlerowskie, jak i  sowieccy komuniści niszczyli  pamięć o tym polskim bohaterze narodowym. Dopiero po obaleniu reżimu komunistycznego w Polsce w roku 1989 pamięć o nim powróciła do podręczników polskiej historii. W roku 1999  św.p. polski papież Jan Paweł II nawiedził miejsce słynnej Bitwy Warszawskiej pod Radzyminem. Potem wygłaszając   swą  homilię pod katedrą p.s. św. Floriana na warszawskiej Pradze w dniu 13 czerwca 1999 roku powiedział ”Wspominamy między innymi, bohaterskiego kapłana Ignacego Sorupkę, który zginął niedaleko stąd pod Ossowem. Dusze wszystkich poległych polecamy Miłosierdziu Bożemu.”
 
 Słowa te można dziś odczytywać jako wezwanie do beatyfikacji młodego księdza-żołnierza, którym był ks. Ignacy Skorupka. 13 sierpnia 2005 roku przed katedrą prasko-warszawską p.w. św. Floriana wzniesiono jego pamiątkowy pomnik.

Tekst powstał w ramach  współpracy autora z OŁ KSD na zasadzie wolontariatu  
Opracowanie, tekst G.B. Bednarek,  copyright 2017

Wszelkie prawa autorskie i wydawnicze zastrzeżone. Wszelkiego rodzaju reprodukowanie tekstów i zdjęć oraz tytułu serii bez pisemnej zgody autora i wydawcy jest traktowane jako naruszenie praw autorskich łącznie z konsekwencjami prawnymi p