Tak, Kolego! A żebyś nie miał zbytnich problemów do wyrzekania na moje dziwności-zatem od razu wyjaśniam: Mniej dzisiejszości więcej przeszłości.
I–chcesz czy nie-przyszłości.

Tyle, że tej prawdziwie niewzruszalnej przyszłości- w Wieczności!
Przyszłości nieuniknionej!
    
Ale suma „bytu” stała  :-)
A żebyś wiedział!

Dlatego kolejny raz–po przyjacielsku-apeluję, abyśmy mieli to w pamięci.
I w czynie.
Rozważnym, godnym czynie.
Godnym dobrego przyjęcia tu i Tam.

Przeszłość bywała różna. To oczywiste.

Dziecko też nie raz się przewraca ucząc samodzielności…

Dorastanie intelektualne i co najważniejsze–duchowe-a nie tylko metrykalne-powinny iść w parze .

Tak powinno być w normalnym procesie rozwoju.

W normalnym procesie wykorzystania daru życia.

Niezależnie od okoliczności zewnętrznych...

I obyśmy w nieuchronnej przyszłości, a i „inności”, potrafili szczerze wyznać: „Jak Ci dziękować, żeś nam dał tak wiele…”