Zbliża się okres w naszej archidiecezji, kiedy starsi kapłani obchodzą jubileusz swojego życia kapłańskiego. 

Tym uroczystościom, które są okazją do dziękczynnej modlitwy za dar powołania, do wyrażenia

przez wiernych wdzięczności za wierną wieloletnią służbę kapłańską, winna towarzyszyć refleksja i troska o nowych pracowników na niwie pańskiej, bo jak mówił Pan Jezus „żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało”.

Piszę o tym dlatego, że jest to czas, w którym wielu młodych maturzystów 
intensywnie rozmyśla nad ukierunkowaniem swojego życia. 
W tych czasach młodzi ludzie, którzy czują wewnętrzne wezwanie do poświęcenia się Bogu nie są w łatwej sytuacji.

Dzisiejszy świat atakuje wartości chrześcijańskie i przedstawia życie kapłańskie jako bezsensowne.

Młodzi nie zawsze otrzymują wsparcie dla swoich planów poświęcenia się Bogu w swoich rodzinach, w swoich środowiskach. 

Współcześni młodzi są wystawieni na różnorakie pokusy hedonistycznego, konsumpcyjnie zorientowanego społeczeństwa.

Dominujące wzorce życia kuszą różnego rodzaju atrakcjami, jak przyjemności zmysłowe, kariera, władza, samorealizacja z wykluczeniem takich wartości jak poświecenie w służbie innych, ofiarność. 

A przecież wspólnota wierzących potrzebuje kapłanów, którzy byliby sługami Eucharystii, szafarzami sakramentów św. i głosicielami słowa Bożego. 

Dlatego młodzi, żyjąc w zlaicyzowanym środowisku, potrzebują wsparcia wierzącej wspólnoty. 

Powołanie kapłańskie to dar pochodzący od Boga. 

To tajemnica działania Bożego w sercu człowieka oraz tajemnica odpowiedzi człowieka – wierności lub niewierności. 
Także i dzisiaj sam Chrystus wybiera i powołuje młodych ludzi do kapłaństwa. 
Jednak plan Boży dla życia powołanego człowieka musi spotkać się z akceptacją człowieka. 

Znakiem czasu jest obecnie zgłaszanie się do formacji seminaryjnej osób dojrzałych, doświadczonych życiowo, często już po wyższych studiach, nieraz nawet z doktoratami. 
Widać, że niezbadane są "ścieżki Pańskie", które prowadzą młodych i starszych do kapłańskiej służby. 

Ale nie dziwmy się tym pragnieniom, które Bóg wzbudza w ludzkich sercach. 
Bo czy może być coś bardziej wzniosłego i pięknego niż być świadkiem Boga, głosić z radością Jego miłość i przebaczenie, przebywać w Jego świątyni. 

Mówi o tym Psalm 84:

"Jak miłe są Twoje przybytki Panie Zastępów!
Dusza moja stęskniona pragnie przedsionków Pańskich,serce moje i ciało radośnie wołają do Boga żywego..
szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim Panie nieustannie wielbiąc Ciebie."

Ks. dr Waldemar Kulbat

***
Czcigodny Ksiądz dr. prałat Waldemar Kulbat - to nasz niezawodny przewodnik i towarzysz z Łódzkiego Oddziału Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy. 

Wielu wspaniałych spotkań i zdarzeń...

Ad Multos Annos Drogi Księże Waldemarze!
kn