Ile masz twarzy, wigilio
darowanych łask bożych
lat minionych?
Ile masz twarzy, wigilio
pogrążonych w mrokach życia,
targanych dnia szarością,
skrywanych łez utopionych
w czerwonym barszczu z uszkami?
Ile masz twarzy, wigilio
witana poświatą wieczności
rozmodlonego ducha
wdzięcznego oblicza wieczoru?
Ile masz twarzy, wigilio moja...?
Bóg się rodzi...
i
Nie było miejsca dla Ciebie.

Anioł Stróż strzeże pałaców sumień
Anioł Serafin zapala pochodnie wiary
Anioł Zakochanych nuci serenady serca/.../

Już coraz bliżej… dzień się chowa
wkrótce nadejdzie chwila owa
ulotna jak zdmuchnięty płomień
co tylko chwilę trwał i znikł

to wtedy – patrząc w miejsce puste –
będące dawnych wspomnień lustrem
szeptem imiona jak modlitwę
złożysz na wigilijny stół…

 /.../ frasobliwy anioł
w modlitewnym geście
szepcze wieczyste
Ave Maria